Rozdział 10 – ”[...] Kochać to nie to samo, co znać.***”

[Anna Jantar – „Witaj mi”]

10 grudzień 2010 r.

            Amelia przed wyjściem do pracy zdążyła uprzątnąć swoje niewielkie mieszkanie. Specjalnie wstała wcześniej żeby móc to zrobić. Od kiedy zaczęła być ze Zbyszkiem niezwykle rzadko przebywała w kawalerce, a co za tym idzie praktycznie w niej nie sprzątała. Na czarnych meblach zebrała się już taka warstwa kurzu, że spokojnie można byłoby zostawić na komodzie wiadomość napisaną palcem do właścicielki lokalu. Gruba warstwa kurzu nie była jednym problemem Amelii tego ranka. Obudziła się głodna jak wilk, więc od razu pomaszerowała do kuchni. Jednak w lodówce (z wyjątkiem światła) nie było niczego. Dziewczyna na ten widok zaśmiała się radośnie i przypomniała sobie, że przez ostatni tydzień robiła zakupy, ale do lodówki Bartmana. Cały czas śmiejąc się z własnej głupoty, w łazience wykonała poranną toaletę. Po powrocie ze sklepu i zjedzeniu śniadania, fizjoterapeutka wzięła się za porządki – tak właśnie upłynął jej czas do godziny dziewiątej.

            Po wyłączeniu odkurzacza kompletnie nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Nie było sensu wychodzić tak wcześnie do pracy. Postanowiła włączyć komputer. Czekając, aż sprzęt, którego nie używała od ponad dwóch miesięcy się uruchomi poszła do kuchni po kubek z - chłodną już - herbatą. Wróciła i usiadła na kanapie, a laptopa położyła na swoich kolanach. Zaczęła od sprawdzenia poczty elektronicznej, gdzie miała wyłącznie same reklamy. Gdy już pozbyła się rzeczy, które zaśmiecały jej skrzynkę i kiedy sprawdziła poranne informacje z kraju i świata, coś ją tknęło i w wyszukiwarkę wpisała „Zbigniew Bartman”. Na początku wyskoczyło jej kilka stron o siatkarzu z podstawowymi informacjami. Strony stworzone były głównie przez fanów lub kibiców Bartmana. Amelia opuściła je nawet ich nie włączając. Weszła na jakieś forum gdzie był pewien temat związany z Warszawiakiem. Nim fizjoterapeutka kliknęła na niego to zauważyła, że każdy z reprezentacyjnych lub klubowych kolegów Zbyszka ma swojej osobie poświecony wątek. Sosnkowska upiła łyk zimnej herbaty i czekała, aż wypowiedzi użytkowników forum się załadują. Po chwili czytała wpisy. Część z nich należała do osób, które chwaliły przyjmującego za grę. Były też momenty, gdy ludzie go krytykowali. Jednak szatynkę najbardziej zaciekawiły wypowiedzi dotyczące opinii o Bartmanie. Oprócz określeń takich jak ‘pracowity’, ‘ambitny’, ‘bezkompromisowy’ czy ‘kontrowersyjny’, prawie przy każdym wpisie widniały takie słowa jak ‘kobieciarz’ czy ‘flirciarz’ lub ‘łamacz serc’. Serce Amelii zaczęło bić szybciej.

Prawdziwe szczęście w życiu nie polega na uśmiechach radości, ale właśnie na tych momentach niepewności, kiedy wszystko może się odwrócić, tylko, że nikt nie wie, w którą stronę.*

            Co poczuła czytając to wszystko? Bardzo ciężko na początku było jej określić, ale w końcu zrozumiała, że wypełnia ją niepewność. Przecież tak naprawdę nie znała Zbyszka długo. Nie wiedziała, jaki jest, jak traktuje kobiety. Ją traktował, jako osobę wyjątkową. Był przy niej zawsze, kiedy tylko tego potrzebowała. Przestały ją dręczyć czarne noce, które towarzyszyły jej po śmierci Marka. Nie wiedziała jak on to robi, ale kiedy zbliżały się najgorsze chwile potrafił to wyczuć, śpiąc w salonie i natychmiast znajdował się przy niej, zamykając jej wątłe ciało w swoich silnych ramionach. Wyłączyła komputer. Kompletnie nie wiedziała, co o tym myśleć. Z jednej strony nie powinna mieć pretensji o byłe historie z kobietami. Powinno się liczyć tylko to, co działo się teraz. Jednak gdzieś w głębi serca bała się, że go straci, a tego nie chciała. Pomału odkrywała, że go kocha i wierzyła, że to może być piękna miłość. Rozmyślając o tym wszystkim nie usłyszała od razu dzwonka do drzwi. Dopiero przy trzeciej próbie wróciła do świata.

-No, w końcu otworzyłaś. Zaczynałem się martwić, że już wyszłaś do pracy –powiedział Zbyszek, który stał w progu i uśmiechał się uroczo.

-Przepraszam, ale nie usłyszałam dzwonka. Po co przyszedłeś?

-Po ciebie. Jedziemy do pracy.

-Razem? – spytała zdziwiona.

-Tak. W końcu jesteśmy parą.

-Ale… - Amelia,nie skończyła, bo mężczyzna jej przerwał.

-Przestań stwarzać problemy tam gdzie ich nie ma. Kocham cię i to chyba normalne, że chcę z tobą pojechać do pracy. Zwłaszcza, że pracujemy w tym samym miejscu – mówiąc to ujął jej twarz w swoje ręce, a po chwili patrzenia w szare tęczówki kobiety z zachłannością zaczął ją całować.

Witaj mi, już widać tak

pisane było nam.

To będzie miłość.

To będzie miłość

jakiej nie miał chyba nikt.**

[Natalia Kukulska – „Zakochani”]

- No, a teraz bierz swoje rzeczy i jedziemy. Nawrocki nienawidzi, kiedy ktoś się spóźnia– powiedział Bartman.

            Amelia wzięła swoją torebkę, założyła buty i kurtkę. Zamknęła drzwi. W samochodzie panowała cisza. Nie grało nawet radio. Amelia cały czas zastanawiała się nad tym, co przeczytała. Nie chciała o tym myśleć, ale mimo wszystko nie potrafiła przestać. Chciała o tym z nim porozmawiać, ale nie wiedziała jak zacząć dialog. Bała się, że Zbyszek wybuchnie gniewem. Co prawda często wydało jej się, że jej zachowanie powoduje, iż on traci do niej cierpliwość – jednak zawsze w ostatniej chwili potrafił się opanować.

-Zbyszek wiele miałeś kobiet? – spytała szatynka i dopiero po chwili zrozumiała jak głupio i bezmyślnie zaczęła.

-A co to za pytanie?

-Przepraszam. Nie powinnam pytać – odpowiedziała patrząc przez szybę.

-Czekaj, czekaj. Czy ty naczytałaś się jakichś bzdur na mój temat w Internecie?

-Wpisałam twoje imię i nazwisko w wyszukiwarkę i na jakimś forum pisało, że jesteś kobieciarzem. Nie uwierzyłam w to, ale nie znam cię aż tak dobrze, żeby móc na pewne sprawy przymknąć oko – powiedziała kobieta.

-Nie znasz mnie, a ja nie znam ciebie. Nie dajesz siebie poznać i zachowujesz się tak jakbyś nie chciała dowiedzieć się wszystkiego o mnie – stwierdził Bartman.

[…] Kochać to nie to samo, co znać.***

-Masz rację. Nie powinnam zadawać takich pytań. Przepraszam – powiedziała Sosnkowska i wysiadła z auta, ponieważ byli już na miejscu.

            Brunet pokręcił tylko głową i uderzył ręką w kierownicę. Nie chciał żeby poczuła się osaczona i zmuszona do zwierzania mu się. Chciał, żeby to była tylko i wyłącznie jej decyzja. Zrozumiał, że trochę zbyt gwałtownie zareagował. Jednak po części tłumaczył się tym, że miał prawo poczuć się urażony przez niesprawiedliwą ocenę w jej oczach, że uwierzyła w to, co wypisują na internetowym forum. Postanowił jednak załagodzić to niewielkie spięcie, jakie między niemi powstało. Wysiadł i zabrał swoją torbę treningową z samochodu. Zamknął auto i ruszył za Amelią.

-Amelia poczekaj – widząc, że dziewczyna nie zwalnia kroku, przyśpieszył. –Amelka daj mi coś powiedzieć – dogonił kobietę i delikatnie odwrócił w swoją stronę, żeby mogła spojrzeć mu w oczy.

-Zbyszek ja cię przepraszam. Powinnam była przemyśleć swoje zachowanie. Sama nie mówię ci wszystkiego, a wymagam tego od ciebie – Amelia mówiła jak nakręcona.

-Spokojnie. Nie jestem zły. No, może trochę na początku, ale cały czas staram się ciebie zrozumieć. Jednak ciężko mi to idzie, bo nie wiem, czego się boisz.

-Zbyszek ja wszystko ci powiem, ale nie teraz. Daj mi czas do świąt, proszę. To wszystko jest takie trudne – powiedziała Amelia i oparła czoło o tors mężczyzny, schowany pod ciepłą kurtką.

-Kochanie, daj sobie na to tyle czasu, ile potrzeba.

-Wiesz? Zakochuje się w tobie. – wyszeptała fizjoterapeutka, a jedyną odpowiedzią było ucałowanie jej głowy przez siatkarza.

Tak jasno jest wokół mnie.

Tak mocno zakochałam w Tobie,

w Tobie zakochałam się.

W kieszeniach mam pełno chmur.

I Twoją gwiazdą prowadzona

płynę w Twych ramionach

do Twoich ust.****

***

[Adam Lambert –„What do you want from me?”]

            Michał wracał z treningu. Torbę ze strojem miał przewieszoną przez ramię. Od kilku tygodni jego auto stało w garażu. On sam, gdy tylko wychodził z hali natychmiast popadał w chandrę. Od dnia, w którym dowiedział się, że Blanka go okłamywała minęło sporo czasu, a on dalej przeżywał to tak mocno, jakby jego żona poinformowała go o tym godzinę temu. Blondynka próbowała się z nim skontaktować, ale on konsekwentnie odrzucał połączenia od niej.

Hej, zwolnij trochę.

Czego chcesz ode mnie?*****

            Nie miał siły na rozmowę z Blanką. Przecież zraniła go, a teraz tak bezczelnie próbowała go przepraszać i prosić żeby nie spisywał ich małżeństwa na straty. Brunet nie chciał jej słyszeć, bo jej głos przyprawiał go o dreszcze, a widok o mdłości. W mieszkaniu wszystkie zdjęcia zostały schowane lub odwrócone w stronę ściany. Bąkiewicz cały czas powtarzał sobie, że potrzebuje czasu, żeby móc podjąć słuszną decyzję, ale rozum zaciekle walczył z sercem. Jednego ranka był pewny, że chce rozwodu, żeby znowu wieczorem stwierdzić, że Blanka jest miłością jego życia i chce dać jej jeszcze jedną szanse.

Tylko się nie poddawaj.

Jakoś to rozpracuję.

Proszę nie rezygnuj.

Nie zawiodę cię.

To mnie przytłacza.

Potrzebuję sekundy na oddech.*****

            Wydawało mu się, że zna Blankę. Że wie, kiedy jest szczęśliwa, smutna, zła czy zazdrosna. Że wie, kiedy płacze ze szczęścia, a kiedy z rozpaczy, że wie, kiedy kłamie, a kiedy mówi prawdę. Myślał, że umie czytać z jej zielonych tęczówek. Jednak dopiero, kiedy dowiedział się o kłamstwie żony zrozumiał, w jakim był błędzie.

[…] Kochać to nie to samo, co znać.***

            Nie mógł sobie darować tego, że nie rozpoznał, iż Blanka kłamie. Czuł się jak ostatni kretyn. Był wściekły na siebie, że okazał się taki naiwny. Mógł przecież nalegać, na wspólną konsultację u lekarza, gdy przed ślubem dostali wyniki badań. On jednak ufał modelce. Dlatego zgodził się na osobne spotkania. Wtedy jej upór nie wydawał mu się niczym dziwnym. Teraz pluł sobie w brodę, że obdarzył Blankę tak wielki zaufaniem. Ale znali się przecież pięć lat… Ufałeś Bąkiewicz i jak na tym wyszedłeś? Jak Zabłocki na mydle.

            Mężczyzna uśmiechnął się ironicznie.

[Robbie Williams – „Feel”]

            Michał nie umiał pozbyć się tych wszystkich myśli, które nie dawały mu spokoju. Właśnie dlatego nie jeździł na treningi samochodem. Pochłonięty swoimi myślami, mógł spowodować wypadek, a dodatkowych problemów wolał sobie nie stwarzać. Wystarczyły mu te, które miał. Przemierzając park, Michał zwrócił uwagę na jedną rzecz, a właściwie osobę. Wysoka dziewczyna o brązowych włosach, które posiadały blond refleksy, co powodowało, że ciemniejszy kolor wydawał się o ton jaśniejszy. W dziewczynie nie byłoby nic nadzwyczajnego gdyby nie fakt, że próbowała utrzymać smycz, do której było przypiętych pięć - różnej rasy - psów. Bąkiewicz nie miał pojęcia, jakim cudem dziewczyna jeszcze się nie przewróciła, ale wiedział, że stanie się to lada moment. Mimo panującego chłodu kurtka kobiety była rozpięta, a szalik niedbale zarzucony na szyję. Nie ułatwiało jej to ruchów. Na policzkach widniały czerwone plamy, które ewidentnie wskazywały na to, że jest jej gorąco. Czapka już dawno śmiesznie przechyliła się na lewą stronę. Brunet uśmiechnął się delikatnie. Ona zauważyła, że jego brązowe tęczówki wpatrują się w nią i przez chwilę pożerała go wzrokiem. Ten moment, gdy przestała panować nad zwierzakami, one skrzętnie wykorzystały i natychmiast jej się wyrwały, a sama dziewczyna upadła na cztery litery. Bąkiewicz czym prędzej pobiegł do niej i ukucnął obok.

Chciałbym po prostu poczuć prawdziwą miłość.

Poczuć dom, w którym żyję.

Bo mam zbyt wiele życia,

płynącego przez me żyły,

które się marnuje.******

-Nic pani nie jest? – spytał i spojrzał na twarz kobietą, ujrzawszy najpiękniejsze tęczówki pod słońcem.

            Oczy tej dziewczyny były w kolorze piwnym, ale nie miały jednolitej barwy jak oczy Blanki. Na ich barwę składało się kilkadziesiąt milionów niewielkich plamek: jasnych i ciemnych. Dawały one piękny odcień, który Michał miał zapamiętać do końca życia. Były fascynujące i posiadały tak wielką magię przyciągania, że żaden mężczyzna nie umiał się im oprzeć. Dopiero, gdy płeć przeciwna nacieszyła swój umysł kolorem oczu nieznajomej zwracała uwagę na całą resztę.

*Maxime Chattam

**Anna Jantar – „Witaj mi”

***Eric Emmanuel Schmitt

****Natalia Kukulska – „Zakochani”

*****Adam Lambert – „What do you want from me?”

******Robbie Williams – „Feel”