Rozdział 9 – „Witaj w moim świecie, nieznajomy. Tak dawno nie gościłam tu nikogo i na schodach nie słyszałam kroków. Aż nagle właśnie dziś Ty stajesz w moim progu.**”

[Blue Cafe – „Czas nie będzie czekał”]

19 listopad 2010 r.

            Amelia obudziła się w sypialni Bartmana. Początkowo nie wiedziała co się stało i dlaczego znalazła się w jego łóżku. Gdy ich usta złączyły się po raz pierwszy coś ich opętało. Nie mogli przestać się całować. Ich pocałunki były z każdą chwilą coraz bardziej zachłanne i namiętne. Kiedy tylko Zbyszek wyczuwał, że fizjoterapeutka chce przerwać pocałunek natychmiast przytulał ją mocniej do siebie. Nie pozwalał jej na ucieczkę. Czuł się wspaniale, czuł że unosi się nad ziemią. W amoku kierowali się do jego sypialni. Dopiero, gdy znaleźli się na jego łóżku, opamiętali się. Przez chwilę leżeli przytuleni, a gdy Bartman chciał przenieść się do innego pokoju Amelia poprosiła, aby został z nią tej nocy.

 Te sceny, które stanęły jej przed oczami przestraszyły ją. Leżała wtulona w bruneta i nie wiedziała co robić. Rozum kazał uciekać dopóki mężczyzna śpi, nim zacznie wracać do tego, co miało miejsce dzień wcześnie. Z kolei serce krzyczało jak szalone żeby została i napawała się bezpieczeństwem. Amelia wzięła głęboki oddech i poczuła zapach mężczyzny, w którym wbrew samej sobie zaczynała się zakochiwać. Ona postanowiła zachować się jak tchórz. Zdecydowała się na ucieczkę. Delikatnie i cicho wysunęła się z objęć siatkarza. Znalazła swoje ubranie na grzejniku w salonie. Przebrała się w nie i skierowała swoje kroki w stronę wyjścia. Miała ogromną ochotę pocałować jego usta na pożegnanie, ale wiedziała, że dla jego dobra i bezpieczeństwa powinna to wszystko zakończyć nim zaszło tak daleko. Zapomniała na chwilę o Aleksie i teraz wszystko skomplikowało się jeszcze bardziej niż powinno. Już miała wychodzić, gdy na swojej lewej dłoni poczuła ciepłą rękę bruneta. Z lękiem spojrzała na mężczyznę, którego oczy były przestraszone i zdezorientowane. Nie wiedział, czemu kobieta, która w tak krótkim czasie zawładnęła jego sercem i niezaprzeczalnie zagościła w jego myślach, ucieka. Amelia miała ogromne wyrzuty sumienia z powodu bólu wypisanego gdzieś na dnie magicznie zielonych tęczówek. Nie chciała go ranić, ale nie miała wyjścia. Musiała go chronić. Nie mogła pozwolić, aby przez jej pragnienie szczęścia, Zbyszkowi ktoś coś zrobił.

- Chciałaś uciec bez pożegnania? –spytał, przerywając głośno dźwięczącą, niezręczną ciszę, która panowała.

            Amelia próbowała uwolnić swoją dłoń z silnego uścisku siatkarza.

- Muszę. Uwierz mi, że tak będzie lepiej, Zbyszek.

- Amelia… - dziewczyna skorzystała z chwili, kiedy mężczyzna rozluźnił uścisk i wybiegła z jego domu, pozwalając, aby łzy, które od dłuższej chwili gromadziły się pod jej powiekami znalazły ujście i wymieszały się z gęsto padającym deszczem.

 Biegła w stronę swojego mieszkania. Nienawidziła siebie za to, że pozwoliła całej sytuacji zajść tak daleko, że wszystko wymknęło się spod kontroli. Uzależniła się od jego ramion, w których czuła się niezwykle bezpiecznie. Zaczynała potrzebować jego ciągłej obecności w swoim życiu. I to nie była taka zwykła potrzeba, żeby był tylko kolegą z pracy. To była potrzeba prawdziwego mężczyzny, który wsparłby słabą kobietę w ciężkich chwilach. Będąc już w swoim mieszkaniu, usiadła na podłodze i nawet nie starała się powstrzymać łez bólu i tęsknoty.

Bóg wysłuchuje tych, którzy błagają o łaskę zapomnienia, lecz głuchy jest na głos tych, którzy chcą uciec od miłości.*

            Po godzinie płaczu Amelia zebrała się w sobie i zaczęła przygotowywać się do pracy. I tak była już spóźniona o dobre sześćdziesiąt minut. Nie miała ochoty iść do klubu i patrzeć na siatkarza. Dodatkowo była przekonana, że on będzie starał się z nią porozmawiać. Wiedziała, że jest mu to winna, ale bała się… bała się, że on jej nie zrozumie.

[Edyta Bartosiewicz – „Witaj w moim świecie”]

            Fizjoterapeutka weszła do pracy z dwugodzinnym opóźnieniem. Nikt jednak tego nie zauważył. Przez cały dzień starała się unikać jakichkolwiek kontaktów z siatkarzami. Próbowała skupiać się tylko i wyłącznie na pracy, ale natrętne myśli nie dawały jej spokoju. Ręce trzęsły jej się jak alkoholikowi, który poszukuje napoju, który ugasi jego pragnienie. Marzyła o tym, aby wrócić do swojego mieszkania i zamknąć się w nim, a następnie dać upust emocjom.

 W pewnym momencie do niewielkiego pokoiku, w którym pracowali fizjoterapeuci wszedł Zbyszek, z bólem barku. Amelia w tym momencie miała kończyć masowanie łydki Marcina Możdżonka, ale widząc Bartmana celowo przedłużyła swoją pracę, a w myślach usprawiedliwiała się tym, że dzięki temu środkowy Skry nie dostanie skurczu. Nie chciała dotykać idealnie wyrzeźbionego ciała mężczyzny. To doprowadziłoby do konieczności rozmowy, a tego chciała uniknąć. Miała nadzieję, że niedługo to wszystko zniknie i znowu będą między nimi relacje czysto koleżeńskie. Cały czas podczas masażu Zbyszka, czuła jego wzrok na sobie, co bardzo ją rozpraszało, dlatego kiedy tylko nadarzyła się okazja wyszła z pomieszczenia.

            W końcu dzień w pracy dobiegł końca, co znaczyło, że Amelia mogła wrócić do domu. Nie spodziewała się, że przed klubem będzie czekał na nią Zbigniew. Liczyła, że jej zachowanie w ciągu całego dnia zniechęciło go. Myliła się i to bardzo. Udała, że go nie widzi i skierowała swoje kroki do domu. Nie uszła daleko, ponieważ ktoś zastąpił jej drogę.

- Musimy porozmawiać – powiedział, patrząc na nią.

            Widać było, że stara się być zimny i oschły, tak jak ona rano. Jednak strach w jej oczach i zagubienie spowodowało, że rysy jego twarzy złagodniały. Odgarnął kosmyk włosów z jej twarzy.

- Nie mamy o czym – powiedziała Amelia.

- Owszem, mamy. O nas.

- Jakich nas? – spytała dziewczyna.

- Amelia, nie utrudniaj tego wszystkiego bardziej. Próbuję cię zrozumieć, ale nie umiem. Jesteś tajemnicza, intrygująca, a co za tym idzie porwałaś moje myśli i chyba też serce. Kiedy mam wrażenie, że ty czujesz do mnie to samo, nagle zmieniasz swoje zachowanie.

- Bo tak jest lepiej.

- Dla kogo lepiej?

- Dla ciebie.

- Co? – nie spodziewał się takiej odpowiedzi.

- Uwierz mi, że nie zrozumiesz tego, co do tej pory działo się w moim życiu. Ale zrozum, że bycie ze mną nie należy do rzeczy bezpiecznych.

- Nie zrozumiem tego, dopóki nie powiesz mi, czemu taka jesteś – powiedział stanowczo Zbyszek.

- Nie mogę. Zrozum, że nie możemy być razem. Proszę, uwierz mi, że to dla twojego bezpieczeństwa.

- To ja ciebie chcę chronić – ujął jej drobną twarz w swoje dłonie. – Nie martw się o mnie. Dopóki nie powiesz mi, co się działo w twoim życiu nie opuszczę cię. A nawet, jeśli w końcu się dowiem, to mnie to nie przestraszy i dalej będę z tobą.

- Zbyszek, to niebezpiecznie – Amelia próbowała trwać przy swoim, ale każde spojrzenie w zielone tęczówki powodowało, że jej opór słabł.

- Przestań! Witaj w świecie siatkarza.

- A ty witaj w moim – ledwo wypowiedziała ostatnie słowo, a na swoich ustach poczuła wargi bruneta.

Witaj w moim świecie, nieznajomy.

Tak dawno nie gościłam tu nikogo

I na schodach nie słyszałam kroków.

Aż nagle właśnie dziś

Ty stoisz w moim progu. **

***

[Ania Szarmach - „Wybieram Cię”]

            Amelia siedziała na podłodze w salonie Zbyszka i przeglądała jego sporą kolekcję filmów. Miała coś wybrać, podczas gdy on w kuchni miał szykować jakieś przekąski. Siatkarz prosto sprzed klubu zabrał dziewczynę do swojego mieszkania. Amelia do tej pory biła się z myślami. Wiedziała, że nie powinna się zgadzać, ale nie umiała mu się oprzeć. Uzależnił ją od siebie.

- I wybrałaś coś? – spytał Zbyszek, wchodząc do salonu z tacą, na której stały truskawki, ciastka oraz butelka czerwonego wina i dwa kieliszki.

- Cały czas się zastanawiam –odpowiedziała Amelia, a chłopak postawił tacę na ławie i usiadł na podłodze.

- Może jakaś sensacja? – spytał.

- Myślałam raczej o czymś z Johnym Deppem – powiedziała.

- A czemu tak?

- Bo jest nieziemsko przystojny –stwierdziła Amelia.

- To ja już ci nie wystarczam?

- No wiesz… trochę ci do niego brakuje.

- Mi? – spytał.

- Tak, tobie – od razu polubiła droczenie się z siatkarzem.

- Jesteś okrutna. To ja specjalnie dla ciebie otworzyłem najlepsze wino, jakie miałem, a ty tak do mnie?

- Chcesz mnie upić i wykorzystać? –spytała Amelia, uważnie przyglądając się mężczyźnie.

- Taki był mój plan od początku –stwierdził Bartman poważnym tonem.

- Poważnie? – brunet był na tyle przekonywujący, że uwierzyła mu na słowo, a w oczach pojawił się strach.

- Przestań! Nie jestem z tego typu mężczyzn – powiedział i pocałował ją w czoło. – Na wszystko przyjdzie czas –wstał i nalał wina do kieliszków, a następnie podał rękę, aby mogła wstać.

 Amelia, gdy tylko stanęła na nogach od razu wtuliła się w umięśniony tors siatkarza. Natychmiast została zamknięta w jego silnym uścisku, który dawał przyjemne uczucie bezpieczeństwa.

Jeśli tylko będziemy tulić się mocno do siebie, możemy utracić całą resztę świata, ale przynajmniej na zawsze zachowamy siebie.***

*Paulo Coelho

**Edyta Bartosiewicz – „Witaj w moim świecie”

***Mian Mian