Rozdział 2 – „W iskierkach wspomnień grzeje się. W pamięci szukam Cię. A czas płynie jakby nigdy nic”

[Łzy– „Ja, samotna”]

9 październik 2010 r.

            Amelia z lekkim uśmiechem na ustach zakończyła swój pierwszy dzień w pracy. Niestety jej dobry nastrój szybko prysł jak bańka mydlana. Na dworze rozszalała się prawdziwa ulewa, a dziewczyna nie wzięła ze sobą parasolki. Wiedziała, że nie zależnie którą drogę do domu wybierze to i tak przemoknie do ostatniej suchej nitki. Wyszła z budynku i stanęła pod niewielkim zadaszeniem. Szatynka dalej nie wiedziała co ma robić, a deszcz jak na złość nie przestawał padać. Dziewczynę mijali kolejni siatkarze, którzy rzucali jej krótkie ’Cześć’, a Marcin Możdżonek zaproponował jej nawet transport do domu. Podziękowała mu grzecznie i dalej stała jak kołek, bez żadnego pomysłu na rozwiązanie tej beznadziejnej sytuacji.

- Ale leje – powiedział wychodzący z budynku Bartman.

            Drzwi otwierał plecami, ponieważ do kogoś mówił. Wiadomo, że oczu z tyłu głowy nie miał i uderzył drzwiami w plecy szatynki z taką siłą, że wypchnął ja na ulewę. Amelia spojrzała na niego z wyrzutem i szybko wróciła pod daszek.

- Ładnie się tutaj traktuje fizjoterapeutkę – powiedziała dziewczyna

- Przepraszam. Nie widziałem cię. Nie zrobiłem krzywdy? – spytał Zbyszek, a Michał Winiarski pokładał się ze śmiechu.

- Jeśli siniak to krzywda, to i owszem zrobiłeś – odpowiedziała dziewczyna i delikatnie się uśmiechnęła, gdy zauważyła, że towarzysz Bartmana śmieje się z ich rozmowy.

            - Może podwieźć cię do domu? –zaproponował brunet.

            Amelia rozejrzała się w poszukiwaniu dobrze jej znanego, czarnego Porsche. Stało na parkingu, a kierowca dokładnie ją obserwował. Blondyn o brązowych oczach. Wiedziała, że jeśli wsiądzie do auta siatkarza to ściągnie na niego niepotrzebne kłopoty. Dziewczyna nie zdziwiła się, że była śledzona. Ta obserwacja towarzyszyła jej od siedemnastego roku życia. Początkowo trochę jej to przeszkadzało, ale potem się do tego przyzwyczaiła. Po śmierci Marka zrozumiała, że jeśli nie będzie spotykać się z żadnym mężczyzną to nikomu nic nie grozi.

- Nie, dzięki – powiedziała Amelia i nawet nie spojrzała na Zbyszka i Michała, tylko wbiegła w ścianę deszczu i tym samym zniknęła z pola widzenia siatkarzy, a czarne Porsche ruszyło jej śladem.

[Anita Lipnicka – „A kiedy tęsknię”]

            Amelia stwierdziła, że skoro i tak jest już cała mokra, to pójdzie na cmentarz. Nie widziała większej różnicy między pobytem w deszczu przez godzinę, a przebywaniu w nim przez piętnaście minut, bo i tak była już cała przemoczona. Kupiła bukiet żółtych tulipanów w kwiaciarni i ruszyła w stronę cmentarza. Ludzie ukrywali się w sklepach przed ulewą, a Amelia uparcie dalej brnęła do swojego celu. W końcu dotarła do czarnego pomnika.

Ś.P

Marek Sosnkowski

ur. 25.08.1984 r.

zm. 15.10.2007 r.

 Włożyła do wazonu żółte tulipany, które uwielbiał Marek. W drugim stały czerwone róże, które zawsze zostawiała jego mama. Dziewczyna otarła łzę, która spłynęła po jej policzku. Zresztą nie wiedziała czy to łza czy może też kropla deszczu. Wiedziała, że płacze, ale deszcz mieszał się ze słoną cieczą. Miała świadomość, że to przez nią zginął jej mąż. To ona była wszystkiemu winna.

Ludzkie łzy to z jednej strony wyraz ogromu cierpienia, lecz z drugiej także ulga. Razem z łzami wypływa cierpienie, by zrobić miejsce na nową kolejną falę bólu*

            Ten wypadek samochodowy, który przez policję został uznany za przypadek, był z jej powodu. Amelia od samego początku wiedziała, kto za tym stoi, ale nie miała na to żadnego dowodu. Od trzech lat żyła ze świadomością, że gdyby nie została żoną Marka, on nadal by żył. Nie było dnia, w którym nie pojawiała się zdradziecka myśl mówiąca „To twoja wina”. To jedno zdanie doprowadzało jej psychikę do wyczerpania. Praktycznie wcale się nie uśmiechała. To poczucie winy i wyrzuty sumienia powodowały, że szatynka zatracała się w samotności. Były noce kiedy nie spała, a strach i tęsknota za silnymi ramionami męża osiągały punkt kulminacyjny. Wtedy obawiała się chociaż na chwilę zamknąć oczy, bo wtedy wiedziała ciało męża po wypadku. Takie ciężkie noce potrafiły trwać tygodniami, a ona nie umiała tego przerwać. Postanowiła wrócić do domu. Czarne Porsche dalej podążało jej tropem. Deszcz już zelżał, ale dalej padał. Długie brązowe włosy przykleiły się do twarzy i szyi dziewczyny.

W iskierkach wspomnień grzeje się.

W pamięci szukam Cię.

A czas płynie jakby nigdy nic**

            Amelia otwierała właśnie drzwi do kawalerki, w której mieszkała. Wejście do środka uniemożliwiła jej męska dłoń.

- Aleks –powiedziała dziewczyna.

- Pięć punktów za prawidłową odpowiedź. Drugie pięć dostaniesz jak powiesz mi, po co przyszedłem.

- Grozić mi.

- Oj, Słonko. I nie dostaniesz pięciu dodatkowych punktów. Przyszedłem, aby dowiedzieć się czy nie zmieniłaś zdania – powiedział Aleksander.

- A ty dalej swoje? Kiedy dotrze do ciebie to, że nigdy nie będziemy razem? Kiedy dasz mi spokój? – Amelia nie patrzyła na swojego towarzysza.

- Amelia, moja cierpliwość się kończy. Będziesz albo moja albo niczyja – wyszeptał do jej ucha i odszedł.

            Szatynka weszła do mieszkania i zamknęła drzwi na wszystkie możliwe zamki, jakie tylko były. Oddychała głęboko, a w jej oczach malowało się przerażenie. Jednak to było zupełnie inne od tego porannego. Wtedy obawiała się nowej pracy, a teraz drżała o swoje życie. Do oczu kolejny raz napłynęły łzy, aby po chwili znaleźć się na jej policzkach. Amelia od kiedy zerwała z Aleksanderem i zauważyła, że z tego powodu jej znajomi są w kłopotach stała się samotnikiem. W zasadzie była nim od śmierci męża. Unikała tłumów i zatłoczonych miejsc. Z tego właśnie powodu nie bardzo podobała się jej perspektywa pracy w drużynie sportowej. Każdy z chłopaków próbował ją jakoś „rozruszać” w rozmowie, ale dziewczynę coś stopowało i konwersacja zbytnio się nie kleiła. Czuła się samotna, ale nie chciała mieć już nikogo więcej na sumieniu.

***

[Myslovitz – „Długość dźwięku samotności”]

 10 październik 2010 r.

Następnego dnia Amelia ruszyła do pracy ubrana już nie w dres, ale dżinsowe spodnie i zieloną tunikę. Słońce mocno świeciło i ogrzewało swoimi promieniami wszystkich ludzi. Po wczorajszej ulewie nie było śladu. Bardziej stosowne ubrania do pracy dziewczyna miała w torbie.

            Zbyszek wysiadł właśnie ze swojego czarnego Mercedesa SLK. Ubrany był w koszulę w niebieską kratę oraz sprane dżinsy. Na jego nosie widniały okulary przeciwsłoneczne. Z siedzenia pasażera zabrał torbę z rzeczami na trening. Zamknął samochód i ruszył w stronę wejścia do hali. Tuż przed nim szła Amelia. Chłopak dogonił ją tuż przed drzwiami i jak na dżentelmena przystało otworzył je przed kobietą.

- Dziękuję – powiedziała Amelia i weszła do środka, a następnie udała się do pomieszczenia dla fizjoterapeutów.

            Była zbyt zamknięta w sobie by powiedzieć coś więcej. Wolała uciekać. W pomieszczeniu zastała już Wojciecha i Krzysztofa – jej kolegów po fachu. Weszła do łazienki i przebrała się w trochę luźniejszy strój, a następnie, podobnie jak dzień wcześniej zaczęła przygotowywać wszystko do tego, aby mogła „składać” zawodników w jedną całość. Jednak po chwili do pokoju wszedł Jacek Nawrocki.

- Mogę was prosić na salę?– spytała.

- Tak – cała trójka fizjoterapeutów odpowiedziała jednocześnie i udała się za trenerem.

            Gdy już wszyscy się zebrali, trener zaczął mówić:

- Pomyślałem sobie, że dzisiejszy trening będzie trochę inny. Podzielimy się wszyscy, którzy tu jesteśmy teraz na kilka drużyn. Zupełnie mieszane. Zawodniczy i sztab szkoleniowy oraz medyczny.

            W sumie wszyscy to przyjęli z entuzjazmem, z wyjątkiem Amelii. Delikatnie i niepostrzeżenie chciała się wycofać z sali i w zasadzie w tym momencie to czyniła. Jednak ponieważ była jedyną kobietą w całej drużynie to jej próba ucieczki szybko została zauważona.

- Amelia, ty też grasz – powiedział Nawrocki.

- Ale ja nie umiem.

- Tak? A kto w CV napisał, że w liceum grał na pozycji rozgrywającej?

- Oni mnie zmiotą z boiska zagrywką lub atakiem. Dwumetrowe chłopy z siłą słonia. A dodatkowo ja zawsze psułam zagrywkę – dziewczyna wynajdywała milion powodów, dla których miałaby nie grać, ale Jacek był nieugięty.

 Razem ze wszystkimi zaczęła trening, a w zasadzie porządną rozgrzewkę. Nie bardzo podobała jej się perspektywa gry, ponieważ to oznaczało, że będzie musiała zacząć się komunikować z zawodnikami, a tego wolała za wszelką cenę uniknąć. Amelia trafiła do drużyny z Wlazłym, Kłosem, Zatorskim, Bartmanem i Winiarskim. Pozostałe drużyny były już bardziej mieszane, a zdarzyła się nawet taka, w której był tylko jeden zawodowy siatkarz. Jacek Nawrocki miał swój cel, który chciał osiągnąć przez ten dość nietypowy trening, który miał być  bardziej na zasadzie dobrej zabawy i rozluźnienia. Pierwszy szkoleniowiec Skry chciał pokazać chłopakom, że aby wygrywać muszą cieszyć się siatkówką, musi im to sprawiać radość.

            Każda z drużyn dostała kilka dłuższych chwil na ustalenie, kto, na jakiej pozycji gra. Szatynka słuchała tego, co mówią jej towarzysze. To, że kilka lat temu grała bardziej amatorsko niż zawodowo w siatkówkę nie ułatwiało jej zadania. Została postawiona na pozycji rozgrywającej. Właśnie ćwiczyła zagrywkę, która zgodnie z tym, co mówiła w ogóle jej nie wychodziła.

- Nie stresuj się tak –powiedział Michał Winiarski i podrzucił piłkę, a następnie uderzył w nią z całej siły.

 Amelia jeszcze bardziej się zdenerwowała, ale dalej próbowała przebić piłkę na drugą stronę siatki. Czuła, że robi z siebie pośmiewisko, a dodatkowo kpiący wzrok Mariusza mówił więcej niż słowa.

- Może spróbuj z wyskoku? –zaproponował Zbyszek.

- Słucham?

            Bartman wziął od niej piłkę i pokazał, o co mu chodzi.

- Chyba lepiej będzie jak pójdę do siebie.

- Spróbuj – Zbyszek podał jej piłkę, a następnie zaczął ją instruować.

            Po kilku próbach, w końcu się jej udało.

- Widzisz, Mariusz. Po prostu nie potrzebnie ją stresowałeś tym swoim wzrokiem – powiedział Karol do atakującego.

- Po prostu uważam, że dziewczyna jest za słaba i ktoś z nas może zrobić jej krzywdę.

 Zaczął się mały turniej. Po chłopakach widać było, że bawią się i sprawia im to radość. Uważali ze swoją siłą, ponieważ nie zamierzali zrobić nikomu krzywdy. Jacek Nawrocki osiągnął to, co chciał. Chociaż panowie nie wiedzieli, że taki był zamysł trenera, to ten trening był dla nich lekki i przyjemny. Jeśli o Amelię chodzi, to starała się, aby towarzysze byli w miarę zadowoleni z jej gry. Jednak wiadomo było, że nigdy nie dorówna im w technice, z resztą nawet nie próbowała, bo gra w siatkówkę nie sprawiała jej przyjemności. Po kilku godzinach gry dzień na sali dobiegł końca. Zanim ktokolwiek pojechał do domu, wszyscy próbowali złapać oddech.

            Amelia siedziała wciśnięta między zawodników i popijała wodę.

- Grasz dość dobrze –powiedział Bąkiewicz, a szatynka spojrzała na niego z lękiem.

- Nie lubię grać w siatkówkę – stwierdziła cicho.

- Dlaczego?

- Nie sprawia mi to radości.

- Ale w liceum trenowałaś –Michał nie ustępował.

- Tak. Na lekcjach wychowania fizycznego. Nie miałam innego wyjścia.

- To czemu wpisałaś to w swoje CV?

- Nie sądziłam, że to obróci się przeciwko mnie.

- W Skrze nigdy nic niewiadomo – podsumował ich krótką rozmowę Michał.

            Dziewczyna bez żadnego słowa pożegnania wstała i poszła do swojego pomieszczenia, w którym pracowała. Nie czuła, że musi im mówić, że to przez dom dziecka dostała tę pracę. A dodatkowo nie chciała czuć na sobie ich spojrzenia pełnego litości. Czuła się zmęczona, ale nie pod względem fizycznym, a psychicznym. Właśnie dziś została zmuszona do spędzenia kilku godzin razem z całą drużyną. Musiała w jakiś sposób od czasu do czasu się z nimi porozumiewać, a to było dla niej duże wyzwanie. Ona bała się ludzi. Wolała ich unikać. Była samotniczką, a dla wielu, podczas trwania studiów odludkiem. Nie przeszkadzała jej ta opinia, bo dzięki temu nikt jej niepotrzebnie nie zawracał głowy. Tylko Marek umiał przedostać się przez ciężką skorupę niedostępności. On rozpoczął proces, podczas którego szatynka coraz łatwiej nawiązywała znajomości, ale nie dokończył swego zadania. Po jego śmierci wszystko wróciło do punktu wyjścia. Znowu zaczęła bać się ludzi i za wszelką cenę próbowała ich unikać.

*Dorota Terakowska

**Anita Lipnicka – „A kiedy tęsknie”