Rozdział 4 – „Czy masz w sobie tyle sił by moim mężczyzną być? Czy masz w sobie taką moc by chronić mnie przede mną?*”

[Pectus – „Oceany” ]

17 październik 2010 r.

W niedzielę po przyjęciu z okazji rocznicy ślubu Michała i Blanki, państwo Bąkiewicz spali do późna. Jako pierwszy obudził się siatkarz. Przeciągnął się i zmrużył oczy, aby uchronic się przed promieniami słonecznymi, które próbowały przedostać się do pomieszczenia przez niewielką przerwę między lewą, a prawą częścią zasłony. Rozejrzał się i po drugiej stronie łóżka zauważył śpiącą blondynkę. Uśmiechnął się delikatnie. Spojrzał na zegarek, który stał na szafce obok łóżka. Była godzina dwunasta. Impreza skończyła się około trzeciej lub czwartej rano. Michał patrzył na śpiącą żonę. Kochał ją nad życie. Była dla niego wszystkim. Tęsknił za nią każdego dnia, ale wiedział też, że nie może wymagać od niej, aby przestała realizować swoje marzenia. Nie chciał jej ograniczać, ale czasami czuł się osamotniony. Marzył o potomku. Chciał mieć dziecko. Czuł się na to gotowy. Jednak każda rozmowa z Blanką kończyła się stwierdzeniem, że jeszcze nie teraz. Czasami czuł się bezradny podczas tych rozmów. Jego żona cały czas twierdziła, że w świecie mody niczego nie osiągnęła. Prawda była jednak zupełnie inna. Blanka wybierała tylko takie sesje i pokazy, które jej odpowiadały. Nie musiała przyjmować każdej propozycji. Jej nazwisko było znane, a magazyny i projektanci często prosili ją o wystąpienie na ich okładce czy pokazie. Jej kalendarz był całkowicie zapełniony. Kobieta nie przyjmowała ofert na wybrane i konkretne daty, na przykład jak rocznica ślubu czy urodziny Michała. Bąkiewicz nie wątpił w miłość żony, ale wydawało mu się, że ukochana stawia bardziej na karierę niż utrzymanie ich uczucia. On sam ciężko pracował, ale to on częściej wykonywał telefony do niej. Pamiętał jednak, że Blanka obiecała mu ostatnio, że po Nowym Roku postarają się o dziecko.

***

[Kasia Kowalska – „Kto może mi to dać”]

            Amelia przespała pół niedzieli, a i tak przez resztę dnia chodziła nieprzytomna. Jednak przez cały czas towarzyszył jej lekki, delikatny uśmiech. Ani przez chwilę w jej głowie nie zagościł Aleks. Dopiero wieczorem kiedy szykowała się do snu. Wyjrzała przez okno, aby zobaczyć co się dzieje na ulicy. Przez chwilę wpatrywała się w gwiazdy. Były prawie niewidoczne, z powodu chmur na niebie, ale dało się kilka zauważyć. Upiła łyk herbaty, która miała ułatwić jej zaśnięcie i spojrzała przed siebie. Jej źrenice powiększały się z każdą sekundą, pojawił się w nich strach. Przed jej oknem stało czarne Porsche, a jego właściciel stał oparty, o jego maskę. Dziewczyna stała jak wmurowana. Nie była w stanie wykonać najmniejszego ruchu. Aleks stał ubrany w białą koszulę oraz czarną skórzaną kurtkę, a do tego czarne spodnie. Uśmiechnął się do swojej obserwatorki i dalej palił, a w zasadzie dopalał papierosa. Gdy skończył ruszył w stronę drzwi Amelii. Dopiero wtedy dziewczyna – po skoku adrenaliny – odzyskała czucie w kończynach i pędem rzuciła się w stronę „wrót swojego królestwa”. Przekręciła wszystkie zamki w drzwiach i oparła się o nie całym ciałem.

Oddychała ciężko. Trzęsła się ze strachu. Znowu poczuła się winna, a jej świat stał się jedną, wielką ciemnością. Nadszedł moment krytyczny. Była to właśnie ta noc kiedy jej psychika była na wyczerpaniu i nie chciała wyrzucić ze swojej pamięci obrazu Marka. Amelia przed swoimi oczami widziała wszystkie ich chwile i pragnęła w jednej sekundzie znaleźć się w jego ramionach i utonąć w jego spojrzeniu. Gdzieś z oddali dochodziło do niej jej imię i walnie w drzwi. Leżała skulona na podłodze i pogrążała się w mroku, który ją otaczał. Wiedziała, że jedno czy dwa szybkie cięcia w okolicy nadgarstka lub też garść tabletek mogą załatwić  sprawę. Ostatkami silnej woli oraz trzeźwego myślenia starała się wyperswadować z głowy pomysł o samobójstwie. Nie wiedziała ile tkwiła w mroku i przepaści. Czas raz płynął szybciej, a raz wlókł się niemiłosiernie. Gdzieś tam w oddali słyszała krzyk i pukanie. Mieszały jej się dwa męskie głosy. Dopiero nad ranem zaczęła jej powracać pełna kontrola nad ciałem i umysłem. Podniosła się z podłogi na której przeleżała całą noc i udała się pod prysznic, aby rozgrzać zziębnięte ciało. Była zmęczona psychicznie i marzyła o tym aby pójść spać i zapomnieć choć na chwilę o tej koszmarnej nocy, nabrać sił przed nową falą ciemności. Po piętnastu minutach siedziała w kuchni nad pierwszą w tym dniu kawą. Próbowała się obudzić. Makijaż zakrył wszystkie oznaki nieprzespanej nocy, ale nie ukrył strachu wymalowanego w jej oczach.

18 październik 2010 r.

            Dzień był słoneczny i ciepły jak na październik. Amelia założyła okulary przeciwsłoneczne i zmęczona ruszyła do pracy. Modliła się tylko o to, aby chłopaki nie próbowali z nią rozmawiać, ponieważ nie czuła się na siłach, a dodatkowo przez całą ciężką noc zapomniała o tym jak dobrze się bawiła w sobotę. Aktualnie jej myśli zajmował Aleks, który wczoraj dobijał się do jej drzwi oraz kolejna noc pełna wspomnień i dziwnych myśli.

            Godziny w pracy mijały jej szybko i nim się zorientowała mogła wyjść z klubu. Nie czekała na nic więcej. Chciała znaleźć się jak najszybciej w domu.

[Kasia Kowalska – „Czekając na…”]

            Nie uszła kilku metrów, a ktoś pociągnął ją za rękę i przygwoździł do ściany. Ujrzała brązowe oczy i od razu wiedziała z kim ma do czynienia. Zaczęła się trząść jak osika, a do oczu napłynęły jej łzy.

- Nie otworzyłaś mi wczoraj drzwi – warknął wściekły Aleks.

- Nie musiałam– Amelia zebrała w sobie ostatki odwagi jakie miała i odpyskowała chłopakowi, ale szybko tego pożałowała.

            Jego ręce mocniej zacisnęły się na jej ramionach.

- To boli – jęknęła, a po policzkach spłynęły łzy.

- Nie myśl sobie, że będziesz ze mną tak pogrywać. Jesteś moja rozumiesz?!

- Nigdy nie będę twoja – warknęła dziewczyna.

            Po chwili poczuła ostre pieczenie na prawym policzku, a na ustach smak krwi. Przed oczami ujrzała mroczki, a cały jej świat zawirował. Spojrzała w dół i na błękitnej bluzce ujrzała czerwone plamy krwi. Teraz nie panowała nad łzami i nie próbowała powstrzymać nawet płaczu. Nie patrzyła na swoje oprawcę. Czuła się upokorzona.

- Zapamiętaj sobie. Będziesz moja prędzej czy później. A ja wiem, że stanie się to już niedługo.

            Amelia próbowała ostatkami sił wyszarpać się z uścisku Aleksandra. Chłopak trzymał ją mocno i nie pozwalał jej się ruszyć. Szarpali się tak dłuższą chwilę.

[Anita Lipnicka – „Cała prawda o mnie”]

- Ej! Zostaw ją– Zbyszek wyszedł właśnie z klubu i widział końcówkę sceny, która się rozgrywała.

            Podszedł do pary i odepchnął Aleksandra od Amelii. Szatynka oparła się o budynek i głośno oddychała. Po krótkim momencie uświadomiła sobie, że jej wróg w każdej chwili może coś zrobić Bartmanowi, który oddzielał ją od blondyna.

- Zbyszek, zostaw nas. Tu się nic nie dzieje – powiedziała Amelia.

- Właśnie widziałem – powiedział siatkarz.

- Nie mieszaj się w to Bartman – poprosiła.

 Aleks odszedł, ponieważ nie zamierzał tworzyć większego widowiska. Był zły i nie zamierzał odpuścić sobie dziewczyny, a żaden siatkarz nie mógł mu w tym przeszkodzić.

- Nic ci nie zrobił? – spytał Zbigniew przyglądając się uważnie fizjoterapeutce.

- Nie. Niepotrzebnie się mieszałeś – powiedziała.

Czy masz w sobie tyle sił

by moim mężczyzną być?*

            Brunet wpatrywał się w postać szatynki. Zauważył, że z wargi leci jej krew. Poszukał w torbie chusteczek higienicznych. Gdy je znalazł podszedł do Amelii i delikatnie uniósł jej głowę i otarł strużkę czerwonej cieszy. Starał się jak najmniej dotykać twarzy dziewczyny, bo widział, że sprawia jej to ból. Nie lubił gdy kobieta płakała. Czuł się wtedy beznadziejnie, ponieważ nie wiedział co powinien wtedy zrobić. Kciukiem otarł słoną kroplę z jej policzka.

- Chyba powinnaś zmienić znajomego – stwierdził.

            Uwadze chłopaka nie uszedł ogromny siniak, który pojawił się na prawym policzku dziewczyny. Momentalnie stał się zły i miał ochotę rozszarpać tego mężczyznę, który uderzył kobietę. Bartman uważał, że nikt nie ma prawa podnieść ręki na dziewczynę. Był wściekły, nikomu, nic nie dawało takiego prawa.

Czy masz w sobie taką moc

by chronić mnie przede mną?*

- Niepotrzebnie się wtrącałeś – powtórzyła Amelia i wpatrywała się w jakiś punkt nad ramieniem Zbyszka.

 Brunet nie odezwał się słowem. Wyrzucił zabrudzoną chusteczkę i starał się uspokoić. Miał ochotę potrząsnąć tą dziewczyną i uświadomić jej, że nie powinna pozwolić się tak traktować. Powstrzymał się ostatkiem sił.

            Amelia nagle usłyszała odgłos zbliżającego się samochodu. Obejrzała się w prawo i zauważyła, że to jest czarne Porsche. Auto pędziło z ogromną prędkością. Ona stała oparta o ścianę budynku, a Zbyszek na jednym z dwóch pasów do jazy na parkingu. Zauważył, że pojazd porusza się po złym pasie i niebezpiecznie zbliża się w ich stronę. Gdy mózg przeanalizował całą tą sytuację dotarło do niej, że brunet za chwilę zostanie potrącony. W ostatniej chwili przyciągnęła chłopaka do siebie, a czarne Porsche minęło ich z zawrotną prędkością.

            Oddychali szybko, a Amelia płakała. Dotarła do niej wiadomość, że przed momentem mogła mieć na sumieniu kolejne życie. Wszystkie nerwy, które nagromadziły się przez ostatnie piętnaście minut znalazły ujście we łzach. Bartman trzymał ją w ramionach. Nie wiedział co robić. Pogłaskał ją po głowie i pocałował w czoło. Na sam dotyk jego ust delikatne ciało dziewczyny zadrżało, a ona sama mocniej wtuliła się w tors siatkarza.

Czy masz w sobie taką moc

by wciąż pod prąd w nieznane płynąć?*

- Odwiozę cię do domu – powiedział.

            Amelia zaczęła to kręcić głową na znak zgody, to ostro temu się sprzeciwiała. Zbyszek, zabrał od niej torbę i objął ją ramieniem. Musiał przyznać, że ta dziewczyna coraz bardziej go intrygowała. Czuł, że ma ona jakąś tajemnicę, której nie chce nikomu zdradzić bo się boi. Dodatkowo scena, która brunet widział przed klubem dawało mu prawo do sądzenia, że fizjoterapeutka jest zastraszana.

Żyję dalej w strachu przed strachem. Strach czai się w dzień, aby wyskoczyć w nocy*

*Anita Lipnicka– „Cała prawda o mnie”

**Tim Guenard