Rozdział 7 – „Więc chodź pomaluj mi życie, niech świat mój się zarumieni.”

[Taylor Swift – „Love Story”]

13 listopad 2010 r.

Amelia siedziała w hali, która znajdowała się w Jastrzębskim – Zdroju*. Był to jej pierwszy mecz, w którym była wpisana w skład ekipy medycznej drużyny z Bełchatowa. Od samego rana nie była w stanie nic przełknąć. Oprócz niej, jako fizjoterapeutki był tylko Wojtek, który tuż przed wyjazdem zapowiedział, że to ona dowodzi, bo na następnym meczu będzie musiała sobie radzić już sama. Pomagała chłopakom się rozgrzewać. Lubiła ich, ale dalej czuła się niepewnie w ich towarzystwie. Wolała nie wchodzić z nimi w bliższe relacje. Wyjątkiem był Zbyszek. To on właśnie dodawał jej otuchy, kiedy zwierzyła mu się ze swoich obaw związanych ze swoim pierwszym meczem. Teraz, kiedy ćwiczył przy siatce, co jakiś czas zerkał na nią i delikatnie się uśmiechał, co podnosiło dziewczynę na duchu i dodawało wiary w siebie. Mimo tego, że znaleźli ze sobą wspólny język to Amelia nie zdecydowała się usiąść obok niego w autokarze. Weszła, jako jedna z pierwszych i od razu zajęła miejsce z przodu. Podczas podróży czytała książkę lub słuchając muzyki, wpatrywała się w widoki za szybą.

- Nie stresuj się tak – powiedział Zbyszek i usiadł obok niej.

- Łatwo ci powiedzieć. Jakbyś zapomniał jak ty się czułeś przed swoim pierwszym meczem – stwierdziła Amelia i zaczęła sobie wykręcać palce.

            Była to oznaka poważnego zdenerwowania i braku pewności siebie. Silne i ciepłe dłonie Zbyszka, złapały dłonie dziewczyny i zamknęły w silnym uścisku. Miał być to dla niej znak, że nawet, jeśli coś jej nie pójdzie to on i tak zawsze będzie z nią.

- Ja wiem, że dramatyzuje, bo w sumie nie jestem wam potrzebna, ale boję się – powiedziała dziewczyna i nie wyrwała rąk z uścisku Bartmana.

- Amelia, jesteś nam potrzebna. Dajesz nam psychiczny komfort, że jak tam na parkiecie coś nam nie daj Boże się stanie, to jest ktoś taki jak ty, żeby nam pomóc. Nie doceniasz swojej roli, mała –powiedział Zbyszek.

            Nie mogli już dłużej rozmawiać, ponieważ nadszedł czas na prezentację drużyn, a potem pierwszych składów. Amelia zgodnie z obietnicą daną dwa dni temu Bartmanowi, trzymała kciuki za jego formę i postawę podczas tego spotkania. Od tego meczu zależało, czy Zbyszek zacznie wychodzić w podstawowym składzie. Dziewczyna z uwagą śledziła każdy jego ruch. W to co robił wkładał wiele serca. Brunetka kilka razy uśmiechnęła się sama do siebie, gdy widziała jak Zbyszek denerwuje się po nieudanej akcji. Mimo tych paru błędów cała reszta wychodziła mu bardzo dobrze albo i nawet idealnie. Te wszystkie intensywne treningi, które sobie organizował przez ostatnie kilka dni przyniosły zamierzony efekt. Jacek Nawrocki również był bardzo zadowolony z postawy nowego nabytku Skry. Mecz na samym początku nie układał się po myśli chłopaków z Bełchatowa. W pierwszym secie swój rytm narzucili siatkarze z Jastrzębskiego Węgla, ale to był ich pierwszy i ostatni wygrany w tym spotkaniu set. Od drugiego, na parkiecie można było zobaczyć już tylko pewną siebie i swoich możliwości Skrę Bełchatów. Nie tylko Zbigniew Bartman był tego dnia w wyśmienitej formie. Każdy z Chłopaki, przez kolejne trzy sety dołożył swoją cegiełkę, która przyczyniła się do zwycięstwa w tym meczu.

- MVP, czyli najbardziej wartościowym graczem meczu zostaje zawodnik PGE Skry Bełchatów, grający na pozycji przyjmującego - Zbigniew Bartman – powiedział spiker.

            Brunet z dużym uśmiechem podszedł do komisarza spotkania i odebrał nagrodę. Następnie podszedł do całej drużyny, od której słyszał tylko same gratulacje.

            Gdy już wszyscy byli gotowi do powrotu zaczęła się wycieczka do autokaru. Amelia razem z Wojtkiem była odpowiedzialna za torby ze środkami medycznymi, więc szatynka weszła do autobusu jako ostatnia. Zawiedziona stwierdziła, że nikt nie zostawił dla niej miejsca, aby mogła siedzieć sama. Z cichym westchnieniem ruszyła w stronę siedzącego Zbyszka.

- Mogę? – spytała niepewnie i wskazała na wolne miejsce obok niego.

- Jasne. Siadaj – odpowiedział Bartman i posłał jej delikatny uśmiech.

[Magda Wójcik feat. Marcin Rodzynek – „Nie wymińmy się”]

            Usiadła i bez słowa zaczęła szukać odpowiedniej pozycji do spania. Dopiero teraz poczuła się naprawdę zmęczona i chciała przespać całą trasę z Jastrzębskiego Zdroju do Bełchatowa. Z cichym westchnieniem zaprzestała próby zaśnięcia i zaczęła patrzeć się w dach autokaru. Mimo tego, że powieki same się jej zamykały, to sen jak na złość nie przychodził. To było bardzo irytujące, ponieważ następnego dnia powinna pójść do pracy wyspana, a będzie ledwo patrzyła na oczy.

- Chodź – powiedział Zbyszek.

            Amelia spojrzała na niego. Na kolanach miał położoną poduszkę. Gestem dłoni pokazał, że ma położyć na niej swoją głowę. Brunetka ze strachem w oczach pokiwała przecząco głową i powiedziała:

- Nie jestem śpiąca.

- Oczywiście. Chodź. Nie gryzę –powiedział i objął ją ramieniem.

            Jasnooka po chwili zgodziła się na propozycję Bartmana i ułożyła swoją głowę na poduszce. Mężczyzna okrył jej ciało swoją bluzą. Dziewczyna wzięła głęboki wdech i poczuła zapach jego mocnych perfum. Zakręciło się jej od nich w głowie, ale przyznała w duchu, że są bardzo ładne.

- Skąd masz poduszkę? – spytał, zamykając oczy.

- Muszę być przygotowany na każdą ewentualność. A teraz śpij – powiedział, bawiąc się jej włosami.

            Amelia nie wiedziała kiedy zasnęła. Poprzedniej nocy niewiele spała, ze względu na stres, spowodowany jej pierwszym meczem w sztabie medycznym, a także tym, że nadchodziły kolejne noce, w których miała walczyć sama ze sobą i swoim strachem. Były to dla niej najgorsze chwile. Nienawidziła i bała się ich. Zanim zasnęła pomyślała tylko ze strachem, żeby właśnie w autokarze nie pojawiła się czarna dziura, która wykańczała ją psychicznie i fizycznie. Nie chciała, aby wszyscy wiedzieli z czym ona musi zmagać się nocami.

            Zbyszek z uśmiechem wpatrywał się w śpiąca fizjoterapeutkę. Była taka delikatna i zamknięta w sobie, że nawet on już czasami łapał się na tym, że zaczynał do niej tracić cierpliwość. Jednak patrząc, jak w jej oczach pojawia się delikatna iskierka radości, od razu wstępowały w niego nowe pokłady cierpliwości. Wiedział, że musiała zostać wcześniej bardzo mocno zraniona i dlatego jest tak nieufna. Potrzebowała czasu, aby zrozumiała, że on wcale nie chce jej skrzywdzić. On chciał po prostu sprawić, aby częściej na jej twarzy pojawiał się uśmiech.

            W pewnym momencie poczuł jak dziewczyna zaczyna cała się trząść, a po jej policzkach spod przymkniętych powiek spływały łzy. Kompletnie nie wiedział, co się z nią dzieje.

Być może te same w głowie mam demony,

co mącą twoje sny nocami.

Jeżeli zechcesz, to opowiem o nich ci.

Może lepsze będziesz miał sny**

            Odgarnął z jej twarzy włosy i otarł słone kropelki łez. A następnie zaczął delikatnie gładzić jej dłoń i mówił do ucha uspokajające słowa. Nie miał pojęcia czy to przyniesie jakikolwiek efekt, ale postanowił spróbować, zanim w ostateczności ją obudzi. Po kilku minutach zauważył, że Amelia przestała się trząść, a także płakać przez sen. Znowu była spokojna. W tym dziwnym zachowaniu złapała Bartmana za rękę i nawet, gdy już było po wszystkim nie puściła jej. Jego dłoń dała jej bezpieczeństwo i upragniony spokój, ale on o tym nie wiedział.

            W Bełchatowie znaleźli się w późnych godzinach wieczornych.

-Michał, pomóż mi – powiedział Zbyszek do Bąkiewicza.

-Co mam zrobić? – spytał siatkarz.

-Weź Amelię.

-To nie lepiej ją obudzić? Pójdzie do domu. Pewnie o niczym innym nie marzy –stwierdził Michał.

-Michał, po prostu ją weź i poczekaj przy moim aucie. Na zewnątrz ci wszystko wyjaśnię – powiedział Zbyszek.

            Bąkiewicz nie powiedział już słowa, tylko wziął Amelię na ręce i wyniósł z autokaru. Natomiast Zbyszek zabrał podręczne rzeczy swoje i fizjoterapeutki, a potem z bagażnika autobusu wyjął swoją torbę ze strojem.

- Możesz mi wyjaśnić, czemu jej nie obudziłeś? – spytał Michał, gdy Zbyszek podszedł do swojego auta.

- Nie mam serca jej budzić. Dodatkowo zasnęła tak twardym snem, że obudzenie jej graniczyłoby z cudem, oraz ona kompletnie nie wiedziałaby, co się dzieje. Dlatego przenocuje u mnie – Bartman ze stoickim spokojem wyjaśnił Michałowi przyczyny swojego zachowania.

- Bawisz się w rycerza? – spytał starszy z mężczyzn i ułożył Amelię na rozłożonym siedzeniu.

- Musisz zadawać tyle pytań?

- Po prostu jestem ciekawy –odpowiedział Bąkiewicz.

- Ciekawość to pierwszy stopień do piekła – stwierdził Zbyszek i wsiadł do auta, a Michał skierował się w stronę Pawła Zatorskiego, który tego dnia robiła za jego szofera.

            Bartman nie chciał budzić Amelii, ponieważ wyglądała tak słodko i niewinnie, że nie miał serca przerywać jej snu. Dodatkowo widział, że stres związany z tym, co miała zrobić wywarł na niej duże zmęczenie. Wszedł do mieszkania z dziewczyną na rękach i skierował się do swojej sypialni, a następnie położył ją na łóżku. Zdjął jej buty i przykrył kołdrą. Miał już wychodzić, gdy postanowił jeszcze raz spojrzeć na kobietę. Światło księżyca delikatnie oświetlało jej twarz. Wrócił i pocałował ją w czoło. Przyglądał się jej jeszcze dłuższą chwilę, a następnie pościelił sobie kanapę w salonie.

Rozpoznać szczęści, kiedy leży u twych stóp, mieć odwagę i zdecydować i pochylić się, chwycić je w dłonie... i zatrzymać. To mądrość serca. Mądrość, która jest tylko logiką, to mało …***

[Dwa plus jeden – „Chodź pomaluj mój świat”]

 14 listopad 2010 r.

Amelia obudziła się około godziny ósmej rano. Początkowo myślała, że znajduje się u siebie w domu. Jednak dopiero po chwili zorientowała się, że nie spała w swoim łóżku. Ta myśl spowodowała, że zaczął towarzyszyć jej strach. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętała z dnia poprzedniego był moment, kiedy leżała na kolanach Zbyszka. Pamiętała również, że gdy zasnęła pojawiła się znowu ta nielubiana pustka i samotność, którą wypełniały koszmary z Aleksem, a także wspomnienia z Markiem. Jednak brunetka nie czuła się po tej nocy zmęczona. Coś mówiło jej, że jakimś sposobem, ktoś odegnał ciemność duszy, która uwielbiała ją prześladować.

            Dziewczyna w końcu wyszła z pokoju, w którym się znajdowała. Ostrożnie skierowała swoje kroki w stronę pomieszczenia, z którego dochodził hałas. Amelia przyznała, że mieszkanie urządzone zostało z gustem, który psuł lekki bałagan, istniejący w domu. Nagle, przy nogach fizjoterapeutki, znalazł się pies.

- Bobik? – spytała zdziwiona Amelia i wzięła psa na ręce, a ten zaczął szczekać.

- Bobik, mówiłem ci, że masz być cicho –powiedział Zbyszek, który wyszedł z kuchni.

            Amelia odetchnęła z ulga, ponieważ dowiedziała się, u kogo nocowała. W pewnym stopniu ucieszyła się, że to przystojny siatkarz ją przenocował, ponieważ zaczynała myśleć, że w tym wszystkim znowu maczał palce Aleksander.

- Wstałaś już – powiedział mężczyzna z uśmiechem.

- Tak, ale kompletnie nie wiem, co tutaj robię – stwierdziła Amelia z zakłopotaniem.

- Po prostu tak słodko spałaś, że nie miałem serca cię budzić, więc przetransportowałem cię do siebie. Chyba nie jesteś zła?

- Nie, ale to trochę dziwne. Mogłeś mnie jednak obudzić – powiedziała Amelia z uśmiechem.

- Nie bój się. Nic ci nie zrobiłem. A skoro już wstałaś to zapraszam na śniadanie – powiedział Zbyszek.

            Dziewczyna postawiła psa na podłodze i weszła do wskazanego przez bruneta pomieszczenia. Na stole stały dwa talerze z kanapkami. Widać było, że mężczyzna bardzo starał się, aby wszystko wyglądało jak należy. W czajniku gotowała się woda, a na blacie stały dwa kubki. Oprócz kanapek, na stole stały płatki oraz mleko.

- Niepotrzebnie tak się starałeś –powiedziała Amelia, gdy usiadła.

- Kawa czy herbata? – spytał Zbyszek.

- Poproszę herbatę – odpowiedziała dziewczyna i poczuła jak na jej kolana wskakuje Bobik.

- Mój pies musiał cię polubić. Od wczoraj powstrzymuję go od wejścia do pokoju, w którym spałaś – powiedział Bartman, gdy stawiał przed nią kubek z herbatą.

- Też go lubię. W ogóle to gratuluję wczorajszego tytułu. Jakoś nie było okazji pogratulować po meczu.

- Nic się nie stało. A teraz jedz, bo słyszę jak burczy ci w brzuchu – stwierdził brunet ze śmiechem.

            Pies ułożył się wygodniej na kolanach fizjoterapeutki ale udawał, że go tam nie ma. Kobieta musiała przyznać, że była bardzo głodna, ale nie dziwiła się sobie, ponieważ cały wczorajszy dzień ze stresu nic nie jadła. To wszystko, co Zbyszek dla niej robił wykraczało poza relacje czysto przyjacielskie. Mimo tego, że ona starała się, aby ich drogi nie stykały się ze sobą zbyt często, to jednak los chciał inaczej. Cały czas plątał ich ścieżki i wyraźnie drwił z walki, którą toczyła w sobie Amelia. Bartman przestał być jej zupełnie obcy czy też obojętny. Lubiła go, bo dzięki niemu nie myślała o całym swoim szarym życiu, które miała do tej pory. On wprowadził w jej codzienność kolory uśmiechu, radości czy nawet szczęścia. Była mu za to niezmiernie wdzięczna, ale dalej bała się tego, że Aleksander może kiedyś zrobić Zbyszkowi krzywdę gdyby okazało się, że połączyło ich coś więcej niż przyjaźń.  Co prawda dziewczyna od dobrych kilku dni nie widziała w pobliżu miejsc, w których przebywała samochodu swojego prześladowcy, ale to nie uspokoiło jej, a wręcz przeciwnie. Wzmogło to jej czujność i ostrożność. Jednak od kilku dni czuła też ulgę, że nie ma w pobliżu czarnego Porsche. Jej życie było bardzo zagmatwane, ale w obecności przystojnego siatkarza w jakiś sposób ułatwiało jej poruszenie się po kruchym lodzie.

Więc chodź, pomaluj mój świat

na żółto i na niebiesko.

Niech na niebie stanie tęcza

malowana twoją kredką.

Więc chodź, pomaluj mi życie,

niech świat mój się zarumieni.****

***

[Anna Jantar – „Jak w taki dzień deszczowy”]

 13 listopad 2010 r.

Michał, wszedł zmęczony do mieszkania. Ten mecz był wyjątkowo męczący. Mimo wygranej nie był on łatwy. Przeciwnicy cały czas próbowali wygrać każdego seta, mimo narzuconego przez Skrę stylu gry. Bąkiewicz już teraz wiedział, że ten sezon będzie należał do jednych z najcięższych. Skra Bełchatów walczyła na wszystkich frontach siatkarskich, jakich tylko było jej dane. Chłopaki mieli apetyt na zwycięstwo w Klubowych Mistrzostwach Świata, Lidze Mistrzów. Chcieli kolejny raz obronić tytuł Mistrza Polski, a także przywieść z powrotem do Bełchatowa Puchar Polski, który w poprzednim sezonie stracili na rzecz Jastrzębskiego Węgla. Wymagało to od wszystkich maksymalnego skupienia, a także dobrej formy. Michał musiał przyznać, że Zbyszek bardzo dobrze zastąpił kontuzjowanego Winiarskiego, który według prognoz lekarskich nie miał za szybko powrócić do drużyny. Kontuzja okazała się bardzo poważna i wymagała dłuższego leczenia. Brunet nie miał wątpliwości, że Bartman doskonale wykorzysta ten czas na udowodnienie trenerowi, że to on, a nie Winiar powinien grać w pierwszej szóstce Skry.

 Michał wszedł do salonu, gdzie świeciła się niewielka lampka. Na brązowej kanapie siedziała blondynka o zielonych oczach. Wpatrywała się w jeden punkt gdzieś na ścianie. Była jakby wyłączona. Kompletnie nie zareagowała na wejście do domu męża. Sam siatkarz był bardzo zdziwiony obecnością żony. Blanka kilka dni temu podczas jednej z wielu ich rozmów telefonicznych powiedziała, że w Polsce będzie dopiero przed świętami Bożego Narodzenia, a była dopiero połowa listopada.

- Blanka?! Co ty tutaj robisz? – spytał Michał, a kobieta spojrzała na niego pustym wzrokiem.

            Wtedy dopiero zrozumiał, że jego ukochaną żonę coś trapi. Wyraźnie miała jakiś problem, z którym sobie nie radziła. Zawsze, gdy z czymś sobie nie dawała rady, wracała do Bełchatowa, aby móc sobie to wszystko przemyśleć i ułożyć w głowie, aby potem wrócić do pracy w pełni sił nie tylko fizycznych, ale i psychicznych. Brunet usiadł obok niej.

- Kochanie, co się dzieje? – spytał, ale dalej nie było żadnej reakcji ze strony blondynki.

            Dopiero, gdy jego ciepła ręka dotknęła jej drobnej dłoni nastąpił odezw ze strony żony, która odsunęła się od niego, a w jej oczach pojawiły się łzy. To go jeszcze bardziej zdezorientowało. Nie wiedział czego ma się spodziewać. Blanka nigdy się tak nie zachowywała. Zawsze byli wobec siebie szczerzy i otwarcie rozmawiali o swoich problemach. Bo na tym opierał się ich związek. Na szczerości, wzajemnym zaufaniu i wsparciu. Gdyby nie to, pewnie już dawno rozeszliby się.

- Kochanie, co się dzieje? – Michał podjął kolejną próbę dotarcia do nieobecnej duchem żony.

            Tym razem kobieta w końcu na niego spojrzała.

- Słońce, zaczynam się o ciebie martwić– powiedział z czułością w głosie Bąkiewicz.

- Michał, ja już dawno powinnam ci powiedzieć prawdę – stwierdziła Blanka, a po jej policzkach spłynęła pierwsza fala łez.

- Co powinnaś dawno mi powiedzieć? –dopytywał się siatkarz, który zaczynał mieć bardzo złe przeczucia.

- Pamiętasz jak przed ślubem robiliśmy badania, czy możemy mieć dzieci?

- Tak, pamiętam – odpowiedział kompletnie zdezorientowany.

- Bo ja nie byłam z tobą wtedy szczera. Powiedziałam ci wtedy, że mogę mieć dzieci, a prawda jest zupełnie inna.

- Jaka?

- Wtedy nie było to do końca pewne, ale już coś wskazywało na to, że jestem bezpłodna. Zostałam skierowana na dodatkowe badania, które wykonałam kilka tygodniu temu we Francji i dziś rano dostałam wyniki i wszystko się potwierdziło. Nie mogę mieć dzieci – powiedziała Blanka i nie spojrzała ani razu na męża.

Jak w taki dzień, dzień deszczowy

Rozpalić płomień serc?

Gdy smutek deszcz przemienia

w krople łez.*****

            Michał nie mógł uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszał. Blanka, jego Blanka okłamała go. Został oszukany i to w tak znaczącej kwestii. Przecież mogła otwarcie mu powiedzieć, że nie wiadomo czy może mieć dzieci. Wystarczyła szczerość, a nie okropne i perfidne kłamstwo. Bąkiewicz spojrzał na żonę i momentalnie wstał z kanapy. Nie chciał jej widzieć w tym momencie. Był zły i rozczarowany jej postawą.

- Michał, ja przepraszam. Ja myślałam, że wszystko będzie dobrze – powiedziała Blanka, a po jej policzkach toczyły się łzy.

- Myślałaś? A nie pomyślałaś, że lepiej byłoby powiedzieć mi prawdę?

- Bałam się, że cię stracę, a ja cię bardzo kocham. Tylko ty jesteś mężczyzną mojego życia – powiedziała Blanka i podeszła do Michała, a ten instynktownie cofnął się do tyłu.

- I przez rok mnie zwodziłaś! Oszukiwałaś i bezczelnie kłamałaś prosto w twarz! Brzydzę się Tobą! Nie chcę cię znać!

            Michał szybko udał się do ich wspólnej sypialni. Nikt go jeszcze nigdy tak nie zranił i nie oszukał. Cały świat, w jednej chwili stracił dla niego sens. Kochał Blankę i byłby z nią nawet gdyby nie mogła mieć dzieci, ale gdyby postawiła od samego początku na szczerość. A ona po prostu zniszczyła ich małżeństwo jakby to były klocki. Michał nie wierzył, że to wszystko prawda. Chciał, aby to wszystko okazało się tylko złym snem.

*pozwoliłam sobie zmienić trochę kolejność występów w lidze;

**Magda Wójcik feat. Marcin Rodzynek – „Nie wymińmy się”

***Marc Levy

****Dwa plus jeden – „Chodź pomaluj mój świat”

*****Anna Jantar – „Jak w taki dzień deszczowy”