Rozdział czternasty

„Nie łatwo też odczytać sens, cudzych snów.**”

[Rafał Brzozowski – „Tak blisko”]

24 grudnia 2011 r.

       Rodzinny dom Zbyszka sprawiał wrażenie przytulnego i pełnego miłości. W salonie gdzie siedziała Amelia była cała masa fotografii dwójki urwisów – Zbyszka i Kasi. Była wigilia Bożego Narodzenia. Dzień, w którym wszystkie waśnie i nieporozumienia idą w niepamięć. W tym magicznym dniu rodziny zasiadają przy stołach gdzie już jest dwanaście tradycyjnych potraw. Pod obrusem leży sianko. W kącie lub też w środku pokoju stoi wspaniale przyozdobione drzewko świąteczne. Jest łamanie się opłatkiem, szczere życzenia, modlitwa. Atmosfera jest jedna z najlepszych jakie mogą być. W ten magiczny czas wszystko jest inne; lepsza.

            Amelia znała to wszystko tylko i wyłącznie z książek. Święta w sierocińcu nie miały takiej atmosfery. Były smutne i szare. Pod choinką nie było prezentów. Westchnęła cicho. Czuła się mało komfortowo w rodzinnym domu Zbyszka. Mama z siostrą patrzyły na nią wilkiem od momentu gdy dowiedziały się że jest z domu dziecka. Tylko Leon Bartman traktował ją normalnie. Fizjoterapeutka chciała wróci do Bełchatowa, ale doskonale wiedziała, że nie ma późnym wieczorem żadnego środka transportu. Dodatkowo sprawiłaby przykrość Bartmanowi swoją ucieczką, a tego nie chciała. Kochała go i nie lubiła gdy był smutny. Tylko dla niego znosiła te nieprzychylne spojrzenia.

A co to byłaby za miłość gdyby kochającego nie było stać na trochę poświęcenia.*

            W pewnym momencie do salonu jak burza wpadła Katarzyna Bartman. Kobieta była wściekła. Swój wzrok skierowała na Amelię.

- Ty złodziejko – powiedziała.

            Szare oczy Sosnowskiej spojrzały zdumione na Kaśkę. Nie wiedziała o co jej chodzi. Nikt nigdy nie nazwał jej złodziejką. Nigdy nikomu nic nie ukradła. Zawsze na wszystko pracowała sama. Może i pochodziła z domu dziecka, ale przecież nie było to jednoznaczne z tym, że kradnie. To był jakiś absurd.

- Nie wiem o co ci chodzi – powiedziała Amelia spokojnie.

- Nie wiesz? Już ty dobrze wiesz o co mi chodzi.

- Nie wiem i nie rozumiem dlaczego mnie obrażasz.

- Bo ukradłaś mi złoty wisiorek, który dostała od rodziców.

- Słucham?

- Nie udawaj niewiniątka tylko mi to oddaj.

- Ale ja tego nie wzięłam.

- Od kiedy mój brat cię sprowadził do domu wiedziałam, że będą z tobą kłopoty. Czego można spodziewać się po kimś kogo rodzice nie chcieli.

            Katarzyna Bartman uderzyła w słaby punkt Amelii. Momentalnie w oczach dziewczyny pojawiły się łzy. Znowu spotkało ją rozczarowanie. Świat, który pokazał jej Zbyszek wcale nie był taki kolorowy jak mogło się wydawać. Z cały sił powstrzymywała się żeby nie płakać. Cała kłótnia w końcu sprowadziła na dół resztę domowników. Amelia nie wiedziała jak udowodnić swoją niewinność, bo przecież ona nic nie ukradła. Całe życie walczyła aby nie skończyć jak część jej koleżanek z bidula. Walczyła o godne życie, które należy się każdemu. Walczyła o dobrą opinię mimo faktu skąd pochodziła.

- To, że jestem z domu dziecka nie oznacza, że coś ukradłam – powiedziała Amelia, ale głos jej drżał.

- Akurat. Wszyscy jesteście tacy sami. Nie umiecie godnie żyć. Tylko oszustwa wam w głowie! – krzyknęła Kaśka.

- Kaśka o co chodzi? – spytał Zbyszek który w końcu odzyskał mowę.

            Brunet stanął obok swojej dziewczyny i złapał ją za rękę.

- Ta twoja Amelia ukradła mój złoty wisiorek!

- Nic nie ukradłam – powiedziała dobitnie fizjoterapeutka.

- Złapałaś ją za rękę? – spytał Zbyszek.

- Nie, ale kto inny mógł to zrobić? Tam skąd ona pochodzi tylko złodzieje wyrastają.

- Nie obrażaj Amelii.

- Ty jej jeszcze bronisz? – spytała zdziwiona matka Bartmana.

- A czy Kaśka ma dowód, że to ona jej ukradła? Może po prostu nie wzięła tego z Francji?

Zagubić się to ludzka rzecz, nie ma słów

Niełatwo też odczytać sens, cudzych snów

kiedy będziesz już gotowa – daj mi znać

Wiesz, że mogę czekać – dam Ci jeszcze czas.**

- Zawsze to mam przy sobie – Kaśka szła w zaparte.

- Ale ja tego nie brałam – powtórzyła jak mantrę Amelia.

- Zbyszek ty jej kompletnie nie znasz, a bronisz jej.

- Ale wiem, że tego nie zrobiła.

            Amelia była zdziwiona tym jak Zbyszek jej broni. Nie spodziewała się tego po nim. Wydawało jej się, że w takiej sytuacji powinien stanąć po stronie rodziny. Jednak pewność w głosie utwierdziła ja w tym, że mężczyzna po prostu wierzy w jej niewinność. Kłótnia trwała w najlepsze. Do Katarzyny i jej matki nie docierał argument, że dziewczyna nie wchodziła na górę od obiadu. Cały ten czas spędziła w salonie. Cały czas uparcie twierdziły, że to Amelia ukradła złoty wisiorek. Fizjoterapeutka nawet nie wiedziała jaki on miał kształt, nawet nie wiedziała o jego istnieniu. Była rozgoryczona postawą rodziny ukochanego. Brała ich za ludzi nowoczesnych, którzy nie oceniają ludzi po pochodzeniu czy też pozorach. Jednaj najzwyczajniej w świecie myliła się. Stała i zastanawiała się jak ich przekonać o swojej niewinności, bo przecież nie ukradła tego naszyjnika. Stała sparaliżowana, a oskarżenia trwały dalej. Próbowała się bronić, ale to wszystko szło na marne. W końcu zdenerwowana wyrwała rękę z uścisku Bartmana i wyszła do przedpokoju. Ubrała kurtkę i buty, a następnie wyszła z domu. Słyszała krzyki Zbyszka, ale nie chciała tam spędzić ani minuty dłużej. Zaczęła biec. Nie znała Warszawy, ale kompletnie ją to nie interesowało. Łzy spływały jej po policzkach i rozmywały makijaż. Była wstrząśnięta. Na ulicach nie było ludzi, ponieważ każdą minutą było coraz bliżej wigilijnej kolacji. W głębi serca Amelia miała nadzieję na prawdziwą wieczerzę w rodzinnej atmosferze. Jej nadzieja szybko pękła jak bańska mydlana, która pozostawiła po sobie olbrzymi niesmak. Znalazła się w jakimś parku. Usiadła na zimnej ławce i sama nie wiedziała na co ze kac. Było jej zimno, ale nie zamierzała wracać do domu gdzie ktoś ją miał za złodziejkę. Mijały minuty, a na dworze robiło się coraz zimniej i zimniej. Żałowała, że nie została w Bełchatowie gdzie sama w czterech ścianach spędziłaby nie tylko ten dzień, ale i kolejny.

- Tu jesteś – obok siebie usłyszała głos Zbyszka. – Już myślałem, że cię nie znajdę.

- Nie musiałeś mnie szukać – powiedziała Amelia.

- Jak to nie musiałem? Czy ty wiesz jak bardzo się o ciebie bałem? Jestem pewien, że ty nie ukradłaś tego wisiorka.

- Nie zrobiłam tego. Ja nawet nie wiem jak on wygląda.

- Wiem – pocałował ją w czoło. – Chodź. Wrócimy do domu.

- Nie wrócę tam. Nie ma mowy Zbyszek. Zawieź mnie do jakiegoś hotelu i przywieź mi moje rzeczy.

- Amelia, nie gadaj głupstw. Wracamy do domu.

- Nie. Ja tam nie wrócę. Ja mam swoją godność. Nie chcą mnie tam o nie będą mnie widzieć – tyle stanowczości w jej głosie jeszcze nigdy nie słyszał.

Są krzywdy, których człowiek czujący swą godność, znieść nie może.***

***

[Maciej Czaczyk – „Dla Ciebie”]

31 grudnia 2011 r.

            Michał Bąkiewicz spojrzał czy zastana na stole dobrze leży. Za godzinę miały przyjść Paulina i Dagmara, aby podgrzać ugotowane przez siebie potrawy. Michał postanowił zorganizować Sylwestra dla rodzin swoich najlepszych przyjaciół Mariusza i Michała. Ta trójka od dawna trzymała się razem i pamiętała czasy wspólnej gry w reprezentacji. Była to jednak odległa przeszłość a w momencie trwania tej historii tylko Winiarski reprezentował barwy biało – czerwone. Pozostała dwójka z różnych względów stroje kadry narodowej odwiesiła na wieszak. Z wyjątkiem Michała oraz Mariusza i ich żon gościem Bąkiewicza miała być również Natalia. To właśnie z myślą o niej podjął się roli gospodarza wieczoru. Żeby dziewczyna nie myślała, że chce ją zaciągnąć do łóżka postanowił, że w roli przyzwoitej wystąpił zaprzyjaźnione małżeństwa. Od razu powiedział Natalii kim są jego goście oraz jakie łączą ich stosunku. Nie chciał mieć przed nią tajemnic. Z resztą – ostatnio to słowo kojarzyło się bardzo źle i na myśl przywodziło tylko jedną osobę – Blankę. Od czasu ich ostatniej rozmowy Michał nie widział się ani nie rozmawiał z blondynką. Na dniach zamierzał złożyć pozew o rozwód. Chciał zakończyć tą całą fikcję jaką było jego małżeństwo. Z wyjątkiem rozwodu na drodze cywilnej zamierzał również unieważnić swoje małżeństwo w kościele. Miał do tego prawo ponieważ Blanka nie powiedziała mu wszystkiego przed ślubem.

Nie ma miłości obustronnej. Nie ma wtedy szczerości. Jest to krępujące.****

            Rozmyślając tak usłyszał dzwonek do drzwi. Dobrze wiedział kto to. To Paulina i Dagmara wraz ze swoimi mężczyznami, którzy w obecnej chwili robili za tragarzy.

- Cześć. Dobrze, że jesteście – powiedział, otwierając i wpuszczając do środka gości. – w ogóle to dzięki Daga i Paula za zajęcie się stroną kulinarną, ale wiecie, że kucharz ze mnie marny – dodał Bąkiewicz i bezradnie rozłożył ręce.

- Nie ma problemu. W sumie to wolałam trochę postać przy garach niż spędzić tydzień w szpitalu z powodu zatrucia pokarmowego – powiedziała Paulina.

- Właśnie. Wiesz, że ktoś musi Arka i Oliwera pilnować. A teraz my udamy się do kuchni – dodała Dagmara.

            Panowie usiedli w salonie. Na rozmowie minął im czas do umówionej godziny. Był to pierwszy sylwester zawodników Skry Bełchatów, który mogli spędzić na delikatniej imprezie. Każdy z nich wykorzystywał tu zupełnie w inny sposób. Część pojechała do rodzin, a część spotkała się ze znajomymi aby uczcić nadejście nowego roku. W końcu na stole stanęły przekąski, a kuchni dochodził aromatyczny zapach dań za ciepło

- To pewnie Natalia – powiedział Michał, gdy o dziewiętnastej rozległ się dzwonek do drzwi.

            Natychmiast poszedł otworzyć. W progu stała niska dziewczyna po brązowych włosach i oczach koloru piwnego. Bąkiewicz uśmiechnął się do niej i poprosił aby weszła do środka. Podała mu mała paczuszką, a następnie zdjęła płaszcz i dokładnie wytarła buty o ściereczkę do tego przeznaczoną. Ubrana była w sweter w szaro – kremowe paski i spódnicę z rozcięciem do kolana w kolorze khaki. Na nogach miała cieliste botki z czarną wstawką.*****

- Chodź poznasz moich przyjaciół.

- Już. Tylko gdzie mogę odłożyć to ciasto?

- Ciasto? – spytał niedowierzająco.

- No ciasto. Nie mogłam przyjść z pustymi rękami. Tak nie wypada.

- A prosiłem cię żebyś nic nie przynosiła – powiedział Michał, a następnie objął ją ramieniem i wprowadził do salonu, gdzie czekała pozostała czwórka. – No moi mili to jesteśmy w komplecie. To jest Natalia moja koleżanka. Nati, a to są moi najlepsi przyjaciele i przyjaciółki: Michał, Dagmara, Mariusz oraz Paulina.

            Kobiety wzięły ciasto od Natalii i zaczęły się z nią witać. Po chwili już wszyscy siedzieli przy stole i rozmawiali w najlepsze. Początkowo Wawrzyniak była troszeczkę onieśmielona, ale z czasem stała się uczestniczką rozmów i żartów. Michał Bąkiewicz od początku ją zaintrygował. Od ich pierwszego spotkania w parku bardzo dużo rozmawiali. Dowiadywali się o sobie różnych rzeczy. Ceniła to, że Michał od razu powiedział, że ma żonę. Wyjaśnił jej całą sytuację w jakiej się znalazł i nawet dzień przed sylwestrem pokazał pozew o rozwód na którym widniał jego podpis. Brakowało tylko daty złożenia, ale miał ją dopisać tuż po Nowym Roku, gdy razem ze swoim prawnikiem złoży go w sądzie. Natalia wiele słyszała o takich przypadkach gdzie żonaci mężczyźnie mamili w głowach takim dziewczynom jak ona. W tym wypadku jej obawy rozwiali jego przyjaciele, bo gdy tylko temat przypadkowo zszedł na Blankę poparli decyzję Bąkiewicza.

Mógłbym zamek wznieść na wysokiej skale,

Oczarować Cię i w prezencie dać,

Ale kiepski jest ze mnie budowniczy,

Wolę dać Ci coś, czego nie tknie czas.******

*Andrzej Sapkowski

**Rafał Brzozowski – „Tak blisko”

***Henryk Sienkiewcz

****Jan Paweł Krasodębski

*****Zestaw

******Maciej Czaczyk – „Dla Ciebie”

***

Dobra dziś dwa rozdziały przepisane - starczy tego dobrego. Z resztą zmierzę się w ciągu całego jutrzejszego dnia. Jeśli klikniecie na słówko 'zestaw' otworzy Wam się strój Natalii. W sumie łamię łagodny Leon Bartman co o tym sądzicie? Następny rozdział wprowadzi nas w końcową fazę tego opowiadania. 

Pozdrawiam i do następnego. 

PS Robię porządek w liście informowanych. Każdy kto chce dostawać informację o nowych rozdziałach tutaj proszony jest o wpisanie się do zakładki "Informowani".