Rozdział 16 – „Kłopoty zawsze wiedzą, jak cię dotknąć wstrętną niespodzianką.*”

[Ryan Star – „Losing Your Memory”]

10 kwietnia 2010 r.

            To, że twoje kłopoty na jakiś czas dały sobie spokój z ‘umilaniem’ ci życia to nie znaczy, że odeszły. Kłopoty zawsze pozostają kłopotami. Nie zależnie od tego ile masz lat, czy jesteś żoną, matką, kochanką czy elektrykiem. Są po prostu kłopotami i właśnie, dlatego noszą nazwę: KŁOPOTY. Aby na sam ich dźwięk dopadał cię dziwny Skórcz w żołądku, po plecach przechodził zimny dreszcz, a włosy stawały dęba. Gdyby właśnie nie kłopoty nasze życie byłoby zbyt monotonne i kompletnie nic by się w nim nie działo, a od nadmiaru dobrych rzeczy mdliłoby nas tak jak podczas pierwszych tygodni ciąży. Kłopoty to nie odłączny element naszego życia i zawsze tak będzie. Nie istnieje człowiek, który nie znałby tego określenia. Można nazywać je różnie: kłopoty, problemy, opały, opresja, perypetie czy tarapaty, ale zawsze znaczą, ze dzieje się coś złego.

Kłopoty zawsze wiedzą, jak cię dotknąć wstrętną niespodzianką*

            Amelia była sama z Bobikiem w jej mieszkaniu. Było późne, wtorkowe popołudnie. Zbyszek był w swoim mieszkaniu i pakował swoje rzeczy. Para razem podjęła decyzję, że są gotowi zamieszać razem na dłuższą metę. Dlatego Zbyszek postanowił w pierwszy wolny dzień zabrać resztę swoich rzeczy. Fizjoterapeutka chciała mu pomóc, ale stwierdził, że jest tego tak mało, że da sobie radę sam. Dlatego właśnie Amelia była sama w mieszkaniu i oglądała jakąś nudną komedię romantyczną, z której zupełnie nic nie wynikło, a była nudna jak flaki z olejem. Bobik smacznie spał w fotelu. Jeśli zaś chodzi o Magdę to Zbyszek zgodnie z obietnicą nie pozwalał, aby przebywali sami zbyt długo, a gdy tylko ta próbowała w jakikolwiek sposób pokazać swoją wyższość względem Amelii lub też odesłać ją po cokolwiek natychmiast odchodził. Miał świadomość, że jego kobieta ma niższe poczucie własnej wartości. Nie, dlatego, że Aleks zabił jej męża i w zasadzie Zbyszkowi też groziło niebezpieczeństwo. Jej nie chcieli rodzice. Osoby, które powinny kochać swoje dziecko dużo wcześniej niż pojawi się ono na świecie. W tym wypadku tak jednak nie było. Rodzice oddali swoją córkę do domu dziecka, a potem nawet nie próbowali jej odnaleźć. To właśnie stąd brał się brak pewności siebie, poczucia własnej wartości. Amelii trudno było przyzwyczaić się do myśli, że ktoś jest z nią bez względu na wszystko.

            Oglądanie filmu przerwało jej energiczne pukanie d odrzwi. Bobik natychmiast zeskoczył z fotela i zaczął szczekać. Zdziwiona dziewczyna poszła zobaczyć, kto próbował wyważyć jej drzwi. W progu stał zdenerwowany Bąkiewicz, a tuż za nim Magda i Natalia. Fakt był taki, że zarówno panna Sosnkowska nie przepadała za Michałem i siatkarz nie darzył zbytnią sympatią fizjoterapeutki. Co najwyżej tolerowali się dla dobra drużyny i nie uzewnętrzniali swoich antypatii. Potrafili rozmawiać jak starzy znajomi, ale tylko w towarzystwie innych osób. Sami nigdy ze sobą nie rozmawiali. Niechęć Michała wynikała po prostu z pochodzenia Amelii. Należał do grona osób, do których zaliczała się rodzina Bartmana. Nigdy jej publicznie nie upokorzył, ale uważał, że przyjaciela stać na lepszą dziewczynę, która pochodziłaby Z normalnej rodziny. Bąkiewicz dopóki nie dowiedział się prawdy o Amelii to była mu zupełnie obojętna. Gdy poznał już jej historię – dzieciństwo, fatalne małżeństwo oraz Aleksa – dopisał ją do swojej listy wrogów. Uważał, że Aleks tylko uśpił ich czujność i Zbyszek jest w niebezpieczeństwie, które uderzy w najmniej oczekiwanym momencie.

Niebezpieczeństwo jest ciche. Nie usłyszysz, gdy nadleci na szarych piórach**

- Jest Zbyszek? – spytał i nie czekając na zaproszenie wszedł do środka, a tuż za nim jego towarzyszki.

- Jasne, wejdźcie. Nie ma. Jest w swoim mieszkaniu i pakuje się.

- Nie ma go tam – powiedziała Magda zaglądając do sypialni gospodyni.

- Hej! – krzyk Amelii sprowadził ich na ziemię. – Mogę wiedzieć, czemu przeszukujecie moje mieszkanie bez nakazu sądowego i asysty policji? – spytała.

- Powiedziałem już. Szukam Zbyszka – rzekł Michał.

- Jest w swoim mieszkaniu.

- Nie ma go tam, a jego lokum wygląda jakby przeszło tam tornado – wyjaśnił siatkarz.

- Jak to go tam nie ma?

- Normalnie. Zbyszek zadzwonił do Michała, że chce mu oddać filmy i żeby wpadł po nie, bo on się wyprowadza. Gdy dwadzieścia minut później dojechaliśmy na miejsce już go nie było, a mieszkanie wyglądało jak po wojnie światowej.

- Tu go nie ma – powtórzyła Sosnkowska i zaczęła wybierać numer komórki Zbyszka.

Obudź się, już czas mała dziewczynko, obudź się.

Wszystko, czego dokonamy jest dopiero przed nami.

Obudź się, już czas mała dziewczynko, obudź się.

Tylko pamiętaj, kim jestem za dnia.***

            Długo nikt nie odbierał, aż w końcu usłyszała:

- Halo?

- Zbyszek? Gdzie jesteś? Co się dzieje?

- Już nawet głosu własnego partnera nie poznajesz?

- Aleks – wysyczała do komórki.

- Brawo. Wygrałaś szansę na uratowanie swojego mężczyzny.

- Co mu zrobiłeś?

- Nic. Troszkę ogłuszyłem.

- Gdzie on jest?

- Oj, spokojnie. Musze powiedzieć, że sprawił nam trochę problemu w mieszkaniu, ale rozumiesz, że nie miał z nami szans?

- Czego chcesz? – spytała Amelia.

- Nie udawaj, że nie wiesz. Ciebie. Poprzednim razem zabicie męża nic mi nie dało. Teraz postanowiłem zdobyć cię inaczej.

- Wypuść go.

- Zrobię to. Jednak już nigdy go nie zobaczysz.

- Zadzwonię na policję – zagroziła Amelia.

- Na twoim miejscu bym tego nie robił. No chyba, że jego życie nic dla ciebie nie znaczy.

            Po plecach dziewczyny przeszedł zimny dreszcz. Jej koszmar senny wrócił. Kiedy tylko uwierzyła, że on już zniknął na zawsze i odpuścił sobie. Prawda była taka, że tacy ludzie jak Aleks nigdy nie rezygnują z wyznaczonego sobie celu zawsze dostawali to, czego pragnęli. Nie spoczywali dopóki nie byli w posiadaniu trofeum. Amelia była jego zakazanym owocem. Czyś, o czym śnił po nocach. Postanowił zrezygnować z zastraszania i dać jej poczucie bezpieczeństwa i zakorzenienia się myśli, że sobie odpuścił. Dopiero, gdy przestała się bać o swojego siatkarza on postanowił zaatakować.

- Czego chcesz?

- Ciebie. Zrobimy tak. Spakujesz swoje najpotrzebniejsze rzeczy do nie wielkiej torebki. Nie zapomnij o dokumentach. O 21spotkamy się przed zapuszczoną willą na Łąkowej. Oddam siatkarza, ale ty polecisz ze mną.

- Po co to robisz? – spytała.

- Żeby pokazać ci, że mnie się nie zostawia na lodzie – odpowiedział i rozłączył się

            Zacisnęła dłonie w pięści i oddychała głęboko. Miała ochotę krzyczeć i płakać. Czuła się bezsilna. Bluźniła sama na siebie, że była tak naiwna i uwierzyła w spokój i bezpieczeństwo.

- Co z nim? – spytał Bąkiewicz.

- Ma kłopoty, a w zasadzie to ja je mam.

- Tyle to zrozumiałem z tej rozmowy.

- Mów w końcu, co się dzieje – poganiała ją Magda.

- Porwał go mój były facet.

- Aleks? – zgadywał Michał.

- Tak.

- Zrobił mu coś?

- Ogłuszył.

- I ty mówisz to tak spokojnie? – to panna Bąkiewicz naskoczyła na Amelię.

- Jeśli zacznę panikować to Zbyszek może już nigdy nie wróci do siatkówki.

- Co?!

- No Michał! Nie powiedziałeś siostrze, że Zbyszek jest w niebezpieczeństwie będąc ze mną? – spytała z ironią kobieta.

- I pozwoliłaś mu na bycie ze sobą wiedząc, że coś mu grozi? – Magda wpadła w szał.

- Próbowałam go do siebie zranić, nie dopuścić. Nie chciałam z nim być, mimo, że się w nim zakochiwałam. To on postanowił trwać przy mnie mimo wszystko. Bez względu na własne bezpieczeństwo.

- A ty mu na to pozwoliłaś. Żałosne – skomentowała Magdalena z grymasem na twarzy.

- I kto to mówi. Odbijaczka cudzych facetów. Ale koniec tej dyskusji – ucięła Amelia wściekła na siebie, że dała się w coś takiego wciągnąć.

Martwiała się o Zbyszka. Wiedziała, że musi przystać na warunki Aleksa, bo inaczej Bartmanowi stałaby się potworna krzywda. Wiedziała, po co ma spakować swoje rzeczy. Aleks planował wywieźć ją z kraju, żeby nie mogła wrócić. Przeklinała swoją głupotę, że kilka lat temu związała się z nim. Wtedy nie wiedziała, że ta znajomość zniszczy całe jej życie. Denerwowała ją także obecność Magdy. Kobieca intuicja podpowiadała jej, że ta dziewczyna mogła maczać w tym palce. Nie kryła się z tym, że chciała Zdobyć Zbyszka i wyglądała na kobietę, która jest gotowa na wszystko, aby zdobyć swój cel.

Zadzwoń do wszystkich swoich przyjaciół

i powiedz im, że nigdy nie wrócę.

Bo to koniec,

Udawaj, ze tego właśnie chcesz, nie reaguj.

Szkoda jest już wyrządzona.

Policja zbyt wolno nadchodzi.***

- Co zrobimy? – spytał Bąkiewicz.

- Policja – zasugerowała Natalia.

- Odpada – powiedziała z pozoru spokojna Amelia, a jedną oznaką zdenerwowania były trzęsące się ręce.

- Dlaczego?

- Kilka lat temu Aleks zabił mojego męża. Popsuł hamulce w jego samochodzie. Policja nawet, jeśli znalazła ślady osób trzecich to udała, że ich nie ma. Aleks ich najprawdopodobniej przekupił. Ma też swoich ludzi w policji. Jeśli tylko zgłosimy porwanie Zbyszka od razu będzie o tym wiedział, a wtedy Zbyszek może zginąć.

- No, czemu nie jestem zdziwiona, że masz takich znajomych – powiedziała z ironią Magda.

- To ni są moi znajomi. Powiedziałam już, że dość tej czczej dyskusji. Mam świadomość, że to moja wina. Dlatego to naprawię.

- Jak? – spytała Natalia, która szczerze współczuła Amelii.

- O 21 mam być przy opuszczonej willi na Łąkowej. Muszę się tylko spakować.

- Po co? – Michał Bąkiewicz nie pojął od razu.

- To logiczne. Ten facet chce wymiany. Zbyszek za Amelię. Mam rację? – spytała Natalia, a fizjoterapeutka pokiwała głową na znak zgody. W jej oczach pojawiły się łzy.

            Bąkiewicz był w szoku. Pierwszy raz patrzyła na dziewczynę swojego p przyjaciela z podziwem i szacunkiem. Ta świadomość, że to z jej powodu przyjmujący ma kłopoty była zbyt duża. Opanowaniem zarażała wszystkich w pokoju i w końcu potrafiła postawić się jego siostrze. Umiała doprowadzić ją do pionu. Nie chciała, żeby zdrowiu Zbyszka zagrażało jakiekolwiek niebezpieczeństwo, dlatego była gotowa poświęcić własną wolność. To była prawdziwa miłość.

Miłość, która jest gotowa oddać życie nie zginie.****

*Jonathan Carroll

**Andrzej Sapkowski

***Ryan Star – „Losing Your Memory”

****Jan Paweł II (Karol Wojtyła)

***

Wiem, że nawaliłam, ale mam sensowne wytłumaczenie. Najpierw była sesja (tak to mnie nie usprawiedliwia, ale od tego wszystko się zaczyna). Stawałam na rzęsach, zarywałam noce, płakałam, groziłam i modliłam się żeby tylko zaliczyć ją w pierwszym terminie. Chodziło o spełnienie mojego marzenia. Starałam się o wyjazd na Erasmusa do Włoch. Rok temu nie udało mi się, bo brakło mi średniej. W ciągu ostatnich dwóch semestrów spięłam się i zaliczałam wszystko w pierwszym terminie i podciągnęłam sobie średnią tak, że sama się sobie zdziwiłam. Po sesji nadszedł mail, że została mi przyznana rozmowa kwalifikacyjna. Sama rozmowa w sobie to niby nic strasznego, ale musiałam popisać się swoją znajomością języka włoskiego, więc zaczęła się intensywna nauka. I udało się! Jadę do Włoch na początku przyszłego roku. Jako miasto wybrałam sobie Maceratę. Liczę, że choć troszkę mnie zrozumiecie i nie będziecie źli. 

Na dodatek chcę przeprosić każdą Magdę, która czyta to opowiadanie za to, że z ich imienniczki zrobiłam czarny charakter, ale taki był plan.

Wiem, że w rozdziale jest masa błędów, jednak od poniedziałku zaczynam ostre poprawienie wszystkich swoich blogów. 

Pozdrawiam, kocham i całuję. 

Widzimy się za równy miesiąc. 

Lady Spark